Spektrum autyzmu to wzorzec rozwojowy, w którym mechanizm postrzegania świata jest inny niż u osób neurotypowych. Choć obie grupy mają ten sam zestaw „danych wejściowych”, na co dzień jednak funkcjonują inaczej. Niestety, w świecie zorganizowanym zgodnie z neurotypowymi potrzebami osobom w spektrum autyzmu jest zdecydowanie trudniej – jako stosunkowo nieliczna grupa (około 1% populacji) często doświadczają wykluczenia społecznego.
Obecnie w szkole ogólnodostępnej lub w szkole z oddziałami integracyjnymi możemy spotkać zarówno uczniów neurotypowych, jak i uczniów z różnymi problemami rozwojowymi, chorobami przewlekłymi, specjalnymi potrzebami edukacyjnymi czy problemami z zachowaniem. Jest to jasny przekaz dla nas wszystkich: pedagogów, psychologów, rodziców i profesjonalistów, że czas grup jednorodnych dawno minął. Jak rozpocząć naukę w klasie, w której mamy uczniów z różnymi zaburzeniami rozwojowymi, a być może także dzieci niezdiagnozowane?
Wrodzone wady metabolizmu należą do tzw. chorób rzadkich. Mogą ujawniać się jako przewlekłe lub ostre stany psychiczne. Z tego powodu na temat ich możliwych powiązań z zaburzeniami ze spektrum autyzmu narosło wiele mitów.
Wybitny kanadyjski pediatra prof. Peter Rosenbaum, już na progu trzeciego milenium zapowiedział, że w nowoczesnym podejściu do usprawniania dzieci z SPE nie może zabraknąć dwóch ważnych zagadnień: International Classification of Functioning, Disability and Health (ICF) – Międzynarodowej Klasyfikacji Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia oraz Family Centred Services (FCS) – Usług Skoncentrowanych na Rodzinie.
Czy każda szkoła musi mieć „klasy–oddziały”? Czy praca w stałych grupach dobranych wiekowo to jedyny sposób na rozwój i najlepsze osiągnięcia? Dyrektor Społecznej Szkoły Podstawowej „Zakątek” z Poznania dzieli się swoim doświadczeniem i wskazówkami, jak zorganizować pracę w placówce dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim.
W jakim wieku dziewczyna powinna pójść do ginekologa? W jaki sposób rodzic, opiekun czy terapeuta może pomóc dziewczynce i kobiecie z niepełnosprawnością przygotować się do wizyty i badania ginekologicznego?
W pracy z dziećmi i młodzieżą z różnymi problemami rozwojowymi zawsze konieczne jest przygotowanie zintegrowanego planu długofalowych oddziaływań, mających na celu przygotowanie danej osoby do przyszłego pełnego uczestnictwa w dorosłym życiu. W przypadku gdy niepełnosprawność dziecka ogranicza lub uniemożliwia jego udział w życiu społecznym, musimy odnaleźć takie rodzaje dostępu, które zniwelują napotykane przez dziecko bariery.
Wyrzuty sumienia i rodzące się z nich poczucie winy są emocjami towarzyszącymi każdemu człowiekowi. Rodzice dzieci z niepełnosprawnościami są grupą, w której emocje te nader często przybierają wymiar patologiczny – rodzą się one w rodzicu z przekonania, że zrobił coś źle, dopuścił się zaniedbania lub zaszkodził własnemu dziecku, a skutkują wypaleniem sił, problemami w relacjach z innymi ludźmi, nierzadko także depresją.
