Jak budować obszar współpracy w ramach edukacji zdalnej, który nie tylko będzie przysłowiową „kartą pracy” do wypełnienia, ale także warsztatem stymulacyjnym dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną z uwzględnieniem ich potrzeb rozwojowych od strony mózgu?
Zabawa pozwala wejść na inny poziom współpracy z dzieckiem. Wypełniając elementy zabawy i relacji w oddziaływaniach terapeutycznych i wychowawczych, warto wskazać na konkretne gry i zabawy, które pozwolą wspierać obszary zagrożenia dziecka ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się. W wielu przypadkach wystarczy delikatnie zmodyfikować zasady lub grę, aby uzyskać narzędzie terapeutyczne, które w oczach dziecka wciąż pozostaje zwykłą zabawą. Jakie gry mają potencjał terapeutyczny?
Aktywność i motywacja ucznia odgrywają niezwykle istotną rolę w procesie edukacyjno-terapeutycznym. Włączenie indywidualnych preferencji i zainteresowań dziecka w proces projektowania zajęć może okazać się kluczem do wspólnego sukcesu ucznia i nauczyciela. Jak poprawnie projektować zajęcia korekcyjno-kompensacyjne?
Kiedy dziecko jest silnie zdenerwowane, napięte, zalęknione, nie oczekujmy, że wytworzy adaptacyjne formy zachowań radzenia sobie z trudnościami. Wtedy najpewniej uruchomi zachowania infantylne, regresywne, błaznujące bądź agresywne albo też ucieczkowe. W pracy pedagoga czy terapeuty jedną z najważniejszych granic, które obserwujemy, jest zatem napięcie. To ono wyznacza nam rytm pracy. Autorka prezentuje przypadki kilku pacjentów, których do gabinetów przyprowadziły trudne zachowania, wyczerpanie i przeciążenie psychiczne.
Wydaje się, że żadna grupa uczniów nie czerpie tak ogromnej radości z osiągnięć w nauce, jak dzieci z niepełnosprawnością. One bowiem uczą się w szkole przede wszystkim „życia”. Osiągnięte przez nie umiejętności tworzą się często w pocie czoła, w walce z niedoskonałościami własnego ciała i barierami w najbliższym środowisku. Dopiero wówczas, gdy nauczyciel potrafi porozumieć się z uczniem, można powiedzieć, że zaczęła się nie tylko komunikacja, ale i prawdziwa edukacja.
W artykule zawartym w poprzednim numerze czasopisma „Terapia Specjalna…” zaprezentowałam kolejne kroki w postępowaniu diagnostycznym niezbędnym w sytuacji, gdy u podopiecznego lub ucznia pojawiają się zachowania autoseksualne. Zebranie tak szczegółowych danych jest konieczne, aby zobaczyć owo zachowanie w szerszym kontekście, a także ustalić, jaka jest przyczyna masturbacji u konkretnej osoby, na ile jej zachowanie narusza normy społeczne (np. odbywa się w obecności innych osób) lub zdrowotne (np. powoduje uszkodzenia) oraz jakie są możliwości osoby w zakresie ewentualnej modyfikacji zachowania.
