Neurologopeda, pedagożka specjalna. Koordynatorka do spraw komunikacji alternatywnej i wspomagającej w Zespole Niepublicznych Placówek Oświatowych PSONI w Gdańsku. Pracuje z dziećmi i młodzieżą ze specjalnymi potrzebami w komunikowaniu się, wieloraką niepełnosprawnością, afazją.
Niniejszy artykuł stanowi opis warunków oraz założeń modelu wdrażania komunikacji alternatywnej i wspomagającej w placówce edukacyjnej na przykładzie Zespołu Niepublicznych Placówek Oświatowych PSONI Koło w Gdańsku1. Prezentowana koncepcja jest pracą całego zespołu szkolnego (nauczycieli, specjalistów, asystentów, dyrekcji), którego działania koordynuje autorka artykułu.
Artykuł ma na celu przybliżenie indywidualnego systemu komunikacyjnego 15-letniego Norberta – niewidomego użytkownika alternatywnych i wspomagających metod komunikacji (AAC), jednocześnie podkreślając rolę zintegrowanych działań partnerów komunikacyjnych, jako warunku rozwijania systemu komunikacyjnego ucznia. Oparto się na tezie, że każda pojedyncza interakcja buduje nić systemu komunikacyjnego Norberta (Grycman, 2014, s. 17).
