Choć potoczne myślenie o mowie skupia się głównie na słowach, dźwiękach i artykulacji, to coraz więcej badań naukowych pokazuje, że język rozwija się na fundamencie znacznie bardziej pierwotnym – cielesnym. Dziecko nie zaczyna „mówić” w momencie wypowiedzenia pierwszych słów, ale znacznie wcześniej – w ruchu, w gestach, w doświadczaniu ciała i przestrzeni. To właśnie ten związek pomiędzy ruchem a mową jest dziś coraz mocniej podkreślany zarówno w pracach teoretycznych, jak i w praktyce logopedycznej czy terapii integracji sensorycznej. Aby skutecznie wspierać rozwój językowy dziecka, musimy uwzględniać rozwój motoryki dużej i małej oraz sposób, w jaki ciało dziecka „komunikuje się” ze światem, zanim jeszcze pojawią się słowa.
Autor: Kamila Miszczyk
Surdopedagog, specjalista wczesnego wspomagania rozwoju małego dziecka, nauczyciel edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej. Od 10 lat pracuje w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci Słabosłyszących nr 15 w Warszawie, w którym kształci dzieci z wadą słuchu oraz zaburzeniami komunikacji i mowy.
Aktualnie dzięki możliwości wczesnego wykrywania wady słuchu oraz rozszerzeniu czasu i metod terapii, dzieci z uszkodzonym narządem słuchu mają większe szanse na swobodne funkcjonowanie w środowisku osób słyszących. Poniższy artykuł ma na celu przybliżenie zagadnienia pracy z dzieckiem z uszkodzonym narządem słuchu. Zawiera także praktyczne wskazówki do wdrożenia podczas prowadzenia zajęć z uczniami z wadą słuchu.