Magister pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej, oligofrenopedagog, coach, neurodydaktyk. Pracuje w ośrodku rehabilitacyjnym oraz w prywatnym centrum medycznym z osobami z różnymi rodzajami niepełnosprawności, dziećmi z problemami szkolnymi i emocjonalnymi oraz z dorosłymi w obszarze samorozwoju. Ponadto prowadzi szkolenia dla kadry oświatowej oraz warsztaty dla rodziców. Jest także wykładowcą na studiach podyplomowych. Miłość zawodowa to praca z osobami z autyzmem.
Rozporządzenie w sprawie oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy w szkołach publicznych jednoznacznie wskazuje na obowiązek dostosowywania wymagań wobec uczniów posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego lub wobec których dokonano rozpoznania w obszarze potrzeb wsparcia i rozwoju. Uczeń ze zdiagnozowanym ADHD lub bez diagnozy, ale z symptomami zachowań tego typu, powinien mieć dostosowane wymagania w sposób formalny oraz praktyczny.
Jak budować obszar współpracy w ramach edukacji zdalnej, który nie tylko będzie przysłowiową „kartą pracy” do wypełnienia, ale także warsztatem stymulacyjnym dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną z uwzględnieniem ich potrzeb rozwojowych od strony mózgu?
Czas, którego ostatnio doświadczyliśmy i doświadczamy, to czas konfrontacji naszych mechanizmów psychologicznych na wielu płaszczyznach. Podczas szkoleń, które prowadzę, często używam analogii w obszarze kompetencji osobistych, że nasze umiejętności narciarskie sprawdzają się na zakrętach i wybojach, a nie na prostych górkach. Dokładnie teraz też mamy okazję przyjrzeć się reakcjom i mechanizmom naszych dzieci, które doświadczyły nagłej zaskakującej zmiany, oraz samym dzieciom, których nadrzędnym celem rozwojowym jest często poczucie stabilizacji i przewidywalności.
