Zaburzenia zachowania (CD, conduct disorder) z elementami zachowań antyspołecznych to problem bardzo trudno poddający się psychoterapii. Podobnie przy terapii dzieci z zaburzeniami opozycyjno-buntowniczymi (ODD, oppositional defiant disorder) obserwujemy duży odsetek wypadnięć z terapii1, a dobre efekty krótkoterminowe często nie są związane z długotrwałym utrzymywaniem się pozytywnych zmian. Stałe poszukiwania skutecznych modeli terapeutycznych dla dzieci i młodzieży z tymi zaburzeniami są więc niezbędne do wypracowania rozwiązań pomocowych. Najczęściej opierają się one na danych dotyczących czynników ryzyka oraz etiologii zaburzeń zachowania. Jakie zatem strategie pracy zastosować?
