Rola ojca w terapii dzieci z niepełnosprawnością

„Nie wiem, jak to jest być tatą takich zdrowych dzieci.
Bycie tatą naszych dzieci to jest po prostu być razem.
Ojcostwo jest ogromnym wyzwaniem, ale jest tak
wspaniałe, że nie zmieniłbym swojego życia na inne”¹.

Rodzicielstwo jest jednym z największych i najtrudniejszych wyzwań, wobec których staje człowiek w ciągu swojego życia. Na szczególną uwagę zasługuje obraz współczesnego ojcostwa, które staje się coraz bardziej wymagające i wielowymiarowe. Obecnie możemy mówić o odchodzeniu od tradycyjnego ujęcia ojcostwa do ujęcia współczesnego. Podobne zmiany obserwuje się w rodzinach dzieci z niepełnosprawnością. Ojcowie – dawniej uważani za nieobecnych – teraz coraz częściej biorą czynny udział w procesie wychowania dzieci i w opiece nad nimi. Współcześni ojcowie chcą być „tatą”, „tatusiem”, „tatkiem”. Tym, który spędza czas z dzieckiem na wspólnych zabawach, towarzyszy mu w poznawaniu i odkrywaniu świata oraz jest obecny zarówno w ważnych, jak i tych codziennych momentach jego życia. 
Wiele badań wskazuje, że ojcowie dzieci z niepełnosprawnością cechują się większą depresyjnością, zaniżoną samooceną i wyższym poziomem troski o dziecko. Czują się także bardziej niekompetentni w roli ojca, wykazują większą potrzebę organizacji i rutyny oraz przejawiają mniejsze zadowolenie zarówno z dziecka, jak i całej rodziny. Okazuje się, że kluczowymi czynnikami, które umacniają ojców dzieci niepełnosprawnych w ich roli, jest wsparcie społeczne i bliska oraz stabilna więź emocjonalna z partnerką.
Wychowanie dziecka z niepełnosprawnością jest ogromnym wyzwaniem dla rodziców, wymaga od nich zdobycia wiedzy o potrzebach i możliwościach ich dziecka, o specyfice...