Dział: Analiza procesu terapeutycznego

Rozważania na temat seksualności osób z niepełnosprawnością intelektualną na płaszczyźnie „wieczne dzieci czy dorośli?” trwają już dobre dwadzieścia kilka lat. W 2002 r. na łamach wydawnictwa Stowarzyszenia „Bardziej Kochani” powstała książka dokładnie o takim tytule. W tym samym roku po raz pierwszy wyjechałam na 2-tygodniowe kolonie z osobami z zespołem Downa. W międzyczasie ukończyłam studia z zakresu edukacji seksualnej i właśnie ta dziedzina pracy z osobami, w głównej mierze, z umiarkowaną i znaczną niepełnosprawnością intelektualną stała się przedmiotem moich analiz.

Tiki nerwowe to nawracające, gwałtowne i nierytmiczne ruchy – w przypadku tików ruchowych, bądź wokalizacje – w przypadku tików głosowych – pojawiające się najczęściej w seriach. Z reguły poprzedzane są konkretnym uczuciem, które odpowiada za wystąpienie tiku, np. uczucie zalegania w drogach oddechowych wymagające odchrząknięcia czy też uczucie napięcia mięśni szyi wywołujące ruch głowy. Czynności te z reguły przynoszą chwilową ulgę. Na przykładzie 10-letniej dziewczynki z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim autorka prezentuje podjęte działania zastosowane podczas terapii tików.

Trudności wychowawcze są nieodłączną częścią procesu dorastania młodego człowieka. Jest to ogromne wyzwanie zarówno dla rodziców dziecka, jak i dla nauczycieli w szkole. Sytuacja jest jeszcze trudniejsza, kiedy zachowania opozycyjno-buntownicze występują u osoby z zaburzeniami rozwojowymi, a ich siła i natężenie zagrażają bezpieczeństwu jej samej i osobom z najbliższego otoczenia. Jak sobie z nimi poradzić?

W różnych sytuacjach człowiek, niezależnie od wieku, płci oraz innych zmiennych, przeżywa niepokoje o mniejszym lub większym natężeniu, wywołane rozmaitymi czynnikami. Sytuacja komplikuje się jednak, jeśli lęk dotyczy wycinka rzeczywistości, który obiektywnie nie wzbudza nieadekwatnych emocji czy reakcji. Co w sytuacji, gdy fobia dotyka dziecko z autyzmem? Czy i jak można mu pomóc?

Terapeuta integracji sensorycznej (SI) diagnozujący trudności sensoryczne u małego dziecka niewidomego musi brać pod uwagę skutki ogólnej deprywacji zmysłowej będącej następstwem braku wzroku oraz problemów, które z tego wynikają. U części dzieci mogą jednak dodatkowo występować konstytucjonalne trudności z przetwarzaniem bodźców przez ośrodkowy układ nerwowy, dlatego należy zachowywać dużą uważność przy formułowaniu wniosków diagnostycznych. Na przykładzie 3-letniej, niewidomej dziewczynki z niepełnosprawnością intelektualną autorka prezentuje proces terapeutyczny, w którym z powodzeniem zastosowano techniki sensoryczne i ćwiczenia ruchowe.

W niniejszym artykule chciałabym zwrócić uwagę na nieprawidłowości rozwojowe u dzieci z zespołem Downa utrudniające nabywanie nowych umiejętności potrzebnych do pełnego i w miarę możliwości niezależnego funkcjonowania w codziennym życiu. Na konkretnym przykładzie zaprezentuję program terapeutyczny, który realizuję podczas zajęć indywidualnych z dziewczynką z zespołem Downa.

Często słyszymy informacje o dzieciach z zespołem Downa, że są niezdarne ruchowo czy mało inteligentne. Historia Tymka pokazuje, że może być jednak inaczej. Całe otoczenie dziecka oraz specjaliści mogą bowiem wpłynąć na rozwój dziecka z tego typu zaburzeniami, jego sukcesy, a przede wszystkim lepsze funkcjonowanie społeczne. Jak działać efektywnie?

W niniejszym artykule przedstawiono, w jaki sposób zmieniła się jakość pracy Środowiskowego Domu Samopomocy w Myślenicach w związku z pojawieniem się nowego, wymagającego szczególnej opieki uczestnika. Na przykładzie Sebastiana pokażemy, że warto wprowadzać zmiany w funkcjonowaniu placówki i być otwartym na nowe metody pracy z dorosłymi osobami o różnym stopniu sprawności i z wieloma deficytami. Efekty naszych działań są tego najlepszym dowodem.