Przyjmuje się, że głównym celem wprowadzania AAC jest budowanie autonomii, rozumianej jako możliwość rozumienia i bycia zrozumianym oraz zaspokojenia swoich potrzeb komunikacyjnych w sposób maksymalnie niezależny, efektywny, precyzyjny, społecznie akceptowalny, z jak największą grupą osób (Porter, 1997). Niestety, ze względu na różnego rodzaju bariery użytkownicy AAC często znajdują się w sytuacji, w której „nie mogą powiedzieć tego, co chcą, kiedy chcą, i tak jak chcą” (Yoder, Kraat, 1983; Light, McNaughton, 2014). Jak sobie z tym poradzić? Czy jest jakieś wyjście z tej sytuacji?