Jak wspierać rodziców? Praktyczne wskazówki do pracy

Współpraca z rodzicami

Rodzice, którzy przychodzą do specjalistów ze swoim dzieckiem z niepełnosprawnością lub w spektrum autyzmu, zasadniczo potrzebują od nich dwóch rzeczy: akceptacji i wzmocnienia swoich rodzicielskich kompetencji. W relacjach specjalista–rodzic chodzi o to, żeby rodzic miał doświadczenie siebie jako tego, który potrafi dać swojemu dziecku wszystko, co najlepsze. Z perspektywy specjalisty droga do takiego stanu rzeczy prowadzi poprzez akceptujące wysłuchanie, wysokie kompetencje do pracy z dzieckiem oraz profesjonalną umiejętność instruowania rodziców. Jak zatem działać, aby zbudować efektywną współpracę?

Kluczowe problemy w relacji specjalista–rodzic

Specjaliści często skarżą się na rodziców, że nie stosują się oni do zaleceń, mają nierealistyczne oczekiwania, wymuszają na nich nie najlepsze pomysły w pracy z dzieckiem, są roszczeniowi, nie szanują specjalistów i – co najważniejsze – na wiele sposobów postępują z własnym dzieckiem w sposób niewłaściwy lub szkodliwy. 

Najbardziej niezrozumiałą dla wielu specjalistów sytuacją jest niestosowanie się przez rodziców do wielu słusznych rad, wskazówek i zaleceń, jakie specjaliści wobec nich formują. Dlaczego nawet najlepsze argumenty nie działają? Jak przekonać rodzica, żeby robił to lub tamto? Gdzie leży problem? W sposobie argumentacji? W sposobie rozmawiania?

Najczęściej podnoszonym problemem są nierealistyczne oczekiwania rodziców i związana z nimi roszczeniowa postawa wobec specjalistów. W oczach specjalistów rodzice nie potrafią zaakceptować swojego dziecka z niepełnosprawnościami lub w spektrum autyzmu. Szukają cudownych metod, którymi katują dziecko, bądź oczekują, że będzie to robił specjalista. Niekiedy jest odwrotnie, rodzice chronią swoją pociechę przed różnymi formami terapii, kontaktami z rówieśnikami i jakimkolwiek wysiłkiem. Czasem zaniedbują je na bardzo podstawowym poziomie – nie dbają o ciepłe buty na zimę, nie chodzą z dzieckiem do dentysty, gdy boli je ząb, lub okulisty, gdy tego wymaga. Rodzice nie są tacy, jakimi chcieliby ich widzieć specjaliści.

Paradoksalnie, takie zachowania rodziców dają specjaliście naturalnie dogodną sytuację do ich wspierania. Specjalista w relacji z nimi jest dokładnie w takiej samej sytuacji, w jakiej są rodzice ze swoim dzieckiem. Dziecko nie spełnia oczekiwań rodziców, tak samo jak rodzice nie spełniają oczekiwań specjalistów. Czy specjalista może zaakceptować to, że przychodzący do niego rodzice nie są idealni, że nie mają wielu, czasem bardzo podstawowych, kompetencji emocjonalnych i formalnych? Jak taka akceptacja miałaby się przejawiać? Dlaczego jest taka ważna?

Pedagogika, wychowanie, edukacja i terapia nie mogą się sprowadzać do słusznych poglądów i formułek.

Specjalista powinien umieć zaprezentować w relacji z rodzice...

Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów

Co zyskasz, kupując prenumeratę?
  • 6 wydań magazynu "Terapia Specjalna"
  • Dostęp do wszystkich artykułów w wersji online
  • ...i wiele więcej!

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z NASZEJ KSIĘGARNI