Kiedy rozwój dziecka nie przebiega zgodnie z oczekiwaniami rodziców, zaczynają oni szukać pomocy specjalistycznej. W zależności od natężenia i rodzaju niepokojących objawów mogą trafiać do różnych osób: lekarza pierwszego kontaktu, logopedy, psychologa, terapeuty integracji sensorycznej itd. Ponieważ świadomość społeczna, a szczególnie świadomość nauczycieli i specjalistów na temat sygnałów niepokojących dla zaburzeń autystycznych znacznie wzrosła w ostatnim czasie, dostrzegają oni niepokojące symptomy, nie lekceważą ich i zalecają poszukiwanie diagnozy. Nie wszyscy jednak wiedzą, jak ten proces przebiega, dlatego zdarza się, że odsyłają rodzica do innych specjalistów, poradni psychologicznych, poradni psychiatrycznych i innych miejsc. Rodzice często poszukują dojścia do prywatnej diagnozy dziecka, nie zawsze wiedzą, jaką drogę w celu uzyskania pomocy obrać. Często czują się zagubieni licznymi wizytami, brakiem konkretnej informacji, odsyłaniem w różne miejsca. Często też są namawiani na szereg różnorodnych dodatkowych badań, drogich i rozłożonych w czasie, które nie wnoszą bardzo dużo do rozpoznania spektrum zaburzeń autystycznych.
W tej ocenie bardzo ważne są określone ilościowo i jakościowo specyficzne zachowania dziecka mogące utrzymywać się w pewnych odcinkach czasowych. Badania genetyczne czy neurologiczne mogą być istotne dla funkcjonowania i zdrowia dziecka, jednak w przypadku diagnozy autystycznej nie wnoszą wiele, ale odraczają w czasie proces rozpoznania zaburzenia. Zasadne mogą być badania słuchu dziecka, gdyż maluch często zachowuje się, jakby nie słyszał, chociaż rodzice twierdzą, że dziecko ma dobry, tylko „wybiórczy” słuch. W przypadku ryzyka zaburzeń ze spektrum autyzmu czas odgrywa bardzo ważną rolę, gdyż właściwa diagnoza umożliwia przede wszystkim wczesne rozpoczęcie terapii, a tym samym szybkie zniwelowanie zaburzeń behawioralnych, a także daje szansę na rozpoczęcie stymulacji procesów rozwojowych.
W niniejszym artykule chciałabym przedstawić kompendium postępowania diagnostycznego i możliwe formy wsparcia dziecka, u którego podejrzewa się zaburzenia ASD. Oczywiście w poszczególnych miejscach w Polsce mogą występować pewne różnice w dostępie do diagnozy i terapii, jednak część po...
Ścieżki diagnostyczne w zaburzeniach ASD – praktyczne wskazówki do rozmowy z rodzicem
Najczęściej pierwsze niepokojące sygnały, na które rodzic zwraca uwagę, to brak rozwoju mowy, brak reakcji na imię, ubogi afekt mimiczny. Takie niepokojące zachowania wyznaczają ścieżkę do podjęcia poszukiwań pomocy dla dziecka. Jakie jest postępowanie diagnostyczne i jakie są możliwe formy wsparcia dziecka, u którego występuje podejrzenie zaburzeń ASD?
Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się.
