Od momentu, kiedy człowiek zaczyna odbierać bodźce płynące z otoczenia, słyszeć głos najbliższych osób, czuć oraz reagować na to, co dzieje się wokół niego, uczy się nawiązywać relacje z innymi. Początkowo nieświadomie, ale stale nawiązuje więź z matką. Potem stopniowo z pozostałymi członkami rodziny, sąsiedztwem. I tak rozwija się krąg osób, dzięki którym realizuje swoją pierwotną potrzebę przynależności społecznej. Nawiązuje relacje z różnymi ludźmi, doświadcza interakcji, przeżyć, które budują jego tożsamość. Jednak w przypadku osób z niepełnosprawnościami proces ten często przebiega z różnymi zakłóceniami, a jedynymi partnerami bliskiej relacji stają się członkowie rodziny.
Autor: Łukasz Franków
Nauczyciel-konsultant ds. pomocy psychologiczno-pedagogicznej w Pomorskim Centrum Edukacji Nauczycieli w Gdańsku. Absolwent Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 2003–2017 pedagog szkolny, koordynator projektów edukacyjnych, współpracownik Wałbrzyskiej Wyższej Szkoły Zarządzania i Przedsiębiorczości. W latach 2017––2021 nauczyciel-konsultant w Dolnośląskim Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli we Wrocławiu, zajmujący się pomocą psychologiczno-pedagogiczną, wychowaniem, bezpieczeństwem, rozwojem osobistym nauczycieli. Realizator grantu Dolnośląskiego Kuratora Oświaty w zakresie organizacji pracy z uczniem ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Autor artykułów edukacyjnych publikowanych w periodykach DODN: „Oblicza”, „Skrypty belfra”, wydawnictwie PCEN „Edukacja Pomorska” i „Głos Pedagogiczny”. Trener regionalny i lokalny w projekcie „Lekcja: Enter”.
Podstawowym założeniem terapii neurobiologicznej jest wykorzystanie teorii neuroplastyczności mózgu, czyli jego właściwości polegającej na doprowadzeniu do trwałej zmiany odpowiedzi neuronalnych pod wpływem uczenia się. Jednak, aby to nastąpiło, mózg potrzebuje aktywnego doświadczenia, podczas którego uczony jest odbioru, przetwarzania, przechowywania i wykorzystywania informacji. Ważną cechą tego zjawiska jest to, że dokonuje się wówczas modyfikacja całego obwodowego i ośrodkowego układu nerwowego, co pozytywnie wpływa na całościowy rozwój dziecka.
Każdy człowiek wykonuje codziennie mnóstwo czynności, które z pozoru wydają się być błahe i niewymagające zbyt dużego wysiłku. Wykonuje je niemal automatycznie i nie zastanawia się, ani nad tym, jak je wykonuje, ani w jakiej kolejności. Choć może czasami pojawia się refleksja: „Jak by to było, gdybym wykonywał/wykonywała je inaczej lub gdybym nie mógł/nie mogła ich wykonać w ogóle?" Są to czynności, których codzienna realizacja pozwala nam żyć i funkcjonować w społeczeństwie, tzw. czynności życia codziennego, nazywane w języku angielskim activities of daily living (w skrócie ADL). Umiejętności związane z ubieraniem się, jedzeniem czy higieną osobistą, dbałością o zdrowie mają dla każdego człowieka duże znaczenie. Wpływają na jego poczucie autonomii, samodzielności oraz na aktywne uczestnictwo w życiu społecznym, rówieśniczym i rodzinnym.
„Człowiek jest z natury istotą społeczną” napisał Arystoteles w swoim traktacie pt. Polityka. Być może, ludzkość jako taka nie tyle mogła się rozwinąć, co w ogóle przetrwać, dzięki tworzeniu społeczeństw, w ramach których następował rozwój kultury i cywilizacji. Nie byłoby to jednak możliwe, gdyby nie komunikacja. Jakkolwiek swoje sposoby komunikacji wykształciły też zwierzęta, to jednak człowiek jest jedyną istotą, która w ramach jednego gatunku stworzyła tak liczną różnorodność języków, sposobów oraz form przekazu, nadając im przy tym różnorodne znaczenie.