Zastosowanie terapii neurobiologicznej w zaburzeniu rozwoju małego dziecka

U dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi zauważa się nieprawidłowości w procesie mielinizacji, czyli zwiększania grubości osłonki mielinowej włókien nerwowych. Terapia prowadzona zgodnie z etapami dojrzewania mózgu, sprzyja jego usprawnieniu, co poprawia aktywność neuronów. Wykorzystuje się tu mechanizm pozostawiania śladów pamięciowych poprzez powtarzalność sygnałów, która ma miejsce podczas ćwiczeń wykonywanych w trakcie terapii. Rozumiejąc wpływ tego procesu na nabywanie wiedzy i umiejętności, podczas opracowywania programów terapeutycznych należy założyć, że dzieci doświadczające tego typu zaburzeń, np. w spektrum autyzmu, zachowują się tak, jakby miały zaburzenia słuchu, wzroku, węchu, równowagi, dotyku czy smaku.
Odkrycia neurobiologów są bardzo istotne dla terapeutów, gdyż powodują one układanie działań terapeutycznych w sekwencje aktywności mających rzeczywiste znaczenie. I tak np. wąchanie owoców czy warzyw musi być połączone z odczuwaniem ich smaku, faktury, dostrzeżeniem koloru i usłyszeniem nazwy. Na koniec powinna jeszcze nastąpić nauka wykorzystania ich do celów kulinarnych.
Inną ważną naukową podstawą terapii neurobiologicznej jest istnienie tzw. neuronów lustrzanych, powodujących uruchamianie własnego programu działania na podstawie obserwacji aktywności drugiego człowieka. Co ciekawe, neurony lustrzane odpowiedzialne za motorykę są usytuowane w tej części kory mózgowej, w której znajdują się pola odpowiedzialne za mowę. Dlatego też ogólną zasadą prowadzenia terapii dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi jest łączenie aktywności fizycznej z werbalną.
Z uwagi na to, że niezwykle istotne jest pobudzanie lewej półkuli mózgu, podczas ćwiczeń wszystkie komunikaty powinny być wypowiadane do prawego ucha. A zatem siadanie po prawej stronie dziecka będzie praktycznym i efektywnym rozwiązaniem.
Zrozumienie procesu rozwoju i sposobu funkcjonowania mózgu wraz z układem nerwowym pozwoliło sformułować zasady terapii neurobiologicznej obejmującej ćwiczenia następujących obszarów:

1. słuchowego,
2. wzrokowego,
3. węchowego, smakowego i dotykowego,
4. lewej półkuli mózgu,
5. zachowań społecznych,
6. motorycznego,
7. pamięciowego,
8. kategoryzacji i myślenia przyczynowo-skutkowego,
9. systemu językowego.
    

Równoległe rozwijanie wszystkich sfer stanowi duże wyzwanie zarówno dla terapeuty, jak i dziecka, co sprawia, że początki terapii są trudne. Dzieci doświadczające różnych trudności buntują się podczas wykonywania ćwiczeń sprawiających im trudność. Jest to naturalna reakcja, podobna do tej, jaką prezentują dzieci bez zaburzeń, kiedy chcą wymusić np. kupno nowej zabawki. I tak jak rodzice wykazują się stanowczą odmową, nie ulegając owej presji, tak i w przypadku konieczności wykonywania ćwiczeń należy...