Obserwacja kliniczna

Okiem specjalisty

Obserwacja kliniczna jest jednym z najważniejszych narzędzi diagnostycznych pozwalających nam ocenić umiejętności dziecka i stopień zaburzeń integracji sensorycznej. Próby kliniczne powinny być wykorzystywane od czwartego roku życia. W przypadku nieco młodszych dzieci niektóre z nich można również wprowadzić w czasie obserwacji, z jednoczesnym założeniem, że jakość ich wykonania może być nieco słabsza niż u dzieci starszych.

Prawidłowo przeprowadzona obserwacja kliniczna daje nam szereg istotnych informacji. Będziemy mogli ocenić, jak kształtuje się uwaga i koncentracja u dziecka, jak radzi sobie ono z reagowaniem na polecenia werbalne, czy jest w stanie planować swój ruch i panować nad swoim ciałem. Dodatkowo umożliwia ocenę lateralizacji, motoryki małej i dużej, koordynacji wzrokowo-ruchowej, a nawet daje sugestie związane z tym, jak wygląda napięcie mięśniowe u dziecka – czy jego dystrybucja jest prawidłowa, czy konieczne jest skonsultowanie tego ze specjalistą. 
Jakie próby wchodzą w skład obserwacji klinicznej i co one nam właściwie mówią na temat zachowania dziecka? Przede wszystkim należy mieć świadomość, że w czasie całego spotkania diagnostycznego powinniśmy zwracać uwagę na wszelkie objawy nadruchliwości czy nadmiernego pobudzenia układu nerwowego. 

Świadczyć o tym mogą następujące zachowania:"

POLECAMY

"
  • trudności z koncentracją na wykonywanym zadaniu,
  • szybka przerzutność uwagi, przechodzenie z jednej aktywności do kolejnej bez ich zakończenia,
  • trudności z doprowadzeniem zadania do końca, szybkie zniechęcanie się, nudzenie,
  • krążenie bez celu po pomieszczeniu, trudności z wybraniem jakiejś aktywności czy zabawki,
  • podejmowanie działań szybko, chaotycznIe, bez większego zastanowienia się,
  • trudności z wejściem w interakcję z terapeutą, z podjęciem współpracy czy z dostosowaniem się do obowiązujących zasad,
  • trudności z przyjęciem określonej pozycji i utrzymaniem jej przez wyznaczony czas – dziecko zazwyczaj szybko zaczyna się wiercić, kręcić, bujać, skakać, samo wprowadza się w ruch,
  • widoczne objawy nadreaktywności na bodźce dotykowe – mocne reakcje układu nerwowego na dotyk powodują zdecydowanie większe pobudzenie i trudności z kontrolą zachowania,
  • wzmożona werbalizacja lub ciągłe stymulowanie się poprzez wydawanie różnych dźwięków, pisków, śpiewanie, mruczenie lub kląskanie.
     

Oczywiście nie każde dziecko, które do nas trafia, prezentuje objawy nadmiernego pobudzenia. Często trafiają do nas dzieci, które...

Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów

Co zyskasz, kupując prenumeratę?
  • 6 wydań magazynu "Terapia Specjalna"
  • Dostęp do wszystkich artykułów w wersji online
  • ...i wiele więcej!

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z NASZEJ KSIĘGARNI