Autor: Joanna Płuska

„Nie można być wolnym, jeśli nie jest się samodzielnym. Zatem, aby dziecko zdobyło niezależność, jego aktywne oznaki wolności osobistej muszą być akceptowane od najwcześniejszego dzieciństwa”. 
M. Montessori1
 

Jedną z cech rozwoju osób z niepełnosprawnością sprzężoną jest dysharmonia uniemożliwiająca im prawidłową realizację zadań rozwojowych na poszczególnych etapach życia. Wiek umysłowy osób z niepełnosprawnością intelektualną (NI) nie odpowiada ich wiekowi metrykalnemu. W efekcie osoby te stają z czasem przed zadaniami, które są ponad ich możliwości poznawcze. W przypadku wychowywania i edukacji dzieci z niepełnosprawnością sprzężoną wczesny trening samodzielności nabiera szczególnego znaczenia, gdyż osoby te dysponują najlepszymi warunkami do jej rozwijania właśnie we wczesnym dzieciństwie. 
 

W jaki sposób udzielić pomocy rodzicom dzieci z niepełnosprawnością sprzężoną? A może w formie terapii grupowej? Psycholog Milickiego Stowarzyszenia Przyjaciół Dzieci i Osób Niepełnosprawnych dzieli się doświadczeniami i pokazuje, od czego zacząć tworzenie grupy oraz jakie są z tego korzyści.

Art. 198. Wykorzystanie seksualne bezradności, niepoczytalności, Kodeks karny (z 6 czerwca z 1997 r.)
„Kto, wykorzystując bezradność innej osoby lub wynikający z upośledzenia umysłowego lub choroby psychicznej brak zdolności tej osoby do rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem, doprowadza ją do obcowania płciowego lub do poddania się innej czynności seksualnej albo do wykonania takiej czynności, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.”

„Wyniki badań pokazują, że dzieci niemające przyjaciół są narażone na problemy i opóźnienie w rozwoju społecznym i emocjonalnym, niskie poczucie własnej wartości oraz lęki i depresje w dorosłości.”
(T. Atwood 2015, za: Hay, Payne, Chadwick, s. 74).

Wydaje się, że żadna grupa uczniów nie czerpie tak ogromnej radości z osiągnięć w nauce, jak dzieci z niepełnosprawnością. One bowiem uczą się w szkole przede wszystkim „życia”. Osiągnięte przez nie umiejętności tworzą się często w pocie czoła, w walce z niedoskonałościami własnego ciała i barierami w najbliższym środowisku. Dopiero wówczas, gdy nauczyciel potrafi porozumieć się z uczniem, można powiedzieć, że zaczęła się nie tylko komunikacja, ale i prawdziwa edukacja.