Uniwersytet dorosłości – kluczem do wolności

Jedną kwestią jest potencjał, który drzemie w tych dzieciach, a drugą – wiara ich rodziców w to, że ową samodzielność osiągną. Bez prawidłowej stymulacji ze strony osób z najbliższego otoczenia (rodziców, opiekunów, terapeutów) osoby z niepełnosprawnością sprzężoną mogą nigdy nie wykształcić posiadanych potencjalnie umiejętności. Pozostaną bierne, zależne i podporządkowane osobom, które przejmą za nich czynności związane z jedzeniem, ubieraniem i myciem się, a tym samym pozbawią je decyzyjności i wolności. Czy osiągnięcie samodzielności jest w ogóle możliwe w przypadku osób ze sprzężoną niepełnosprawnością? Jest to bardzo złożony problem, który związany jest nie tylko z osobistym funkcjonowaniem ucznia, ale i jego środowiskiem.

Jeżeli przyjrzymy się poszczególnym rodzajom niepełnosprawności intelektualnej, możemy doszukać się w nich cech wspólnych dla funkcjonowania poznawczego dzieci w określonych przedziałach wiekowych. Prawidłowości dotyczące rozwoju dzieci we wczesnych etapach życia mogą być źródłem celów do osiągnięcia z osobą na określonym poziomie niepełnosprawności intelektualnej. Pamiętając, że diagnoza intelektu (z uwagi na swoje ograniczenia metodologiczne) nie pokazuje całego spektrum umiejętności osoby ze sprzężoną niepełnosprawnością, wiek umysłowy może służyć jako stan wyjściowy, od którego można zacząć edukację dziecka.

Źródło: Tabelę opracowano na podstawie M. Orzeł (2013) 

Zaczynając od umiejętności dzieci 3-letnich, a skończywszy na kompetencjach osoby 12-letniej, można wymienić wiele zdolności świadczących o możliwości osiągnięcia samodzielności przez osoby z niepełnosprawnością sprzężoną, w zależności od posiadanego przez nie poziomu sprawności intelektualnej...