Zaburzenia eksternalizacyjne i internalizacyjne

Zaburzenia eksternalizacyjne 

Stanowią grupę problemów psychologicznych, które wyrażają się poprzez zachowania manifestujące się „na zewnątrz” i w związku z tym łatwo można je zauważyć. Z uwagi na to, że zachowania przejawiane przez osoby z zaburzeniami tego typu nie są akceptowalne społecznie, to nawiązanie relacji rodzi wiele kontrowersji. Dzieci i młodzież z tego typu trudnościami wykazują nadmierną impulsywność, agresję, opór i bunt wobec norm społecznych oraz zachowania destrukcyjne, co niewątpliwie utrudnia funkcjonowanie w rodzinie, szkole czy społeczności lokalnej, często prowadząc do eskalacji trudności, jeśli nie zostaną odpowiednio zdiagnozowane i poddane terapii. 
Zaburzenia eksternalizacyjne obejmują problemy z zachowaniem, agresją lub zachowania słabo kontrolowane o charakterze antyspołecznym, opozycyjno-buntowniczym, wykraczające poza przyjęte reguły współżycia społecznego, co wiąże się z rzutowaniem wewnętrznych problemów doświadczanych przez jednostkę na zewnątrz. Podstawowe objawy tego typu zaburzeń to różne przejawy agresji, przeciwstawianie się i opór wobec otoczenia, impulsywność, destruktywność i antyspołeczność. Ich przejawianie w okresie dzieciństwa i adolescencji stanowi ważny predyktor chronicznej przestępczości w życiu dorosłym.

Tab. 1. Najczęściej diagnozowane zaburzenia eksternalizacyjne