Dyspraksja – sprawdzone sposoby na popularny problem

Zanim jednak zajmiemy się dyspraksją, warto zrozumieć, co oznacza termin „praksja”. Definicje, z którymi można się spotkać, określają, że jest to „zdolność wykonywania ruchów precyzyjnych i celowych” (Nolte, 2011, s. 318) lub „umiejętność sprawnego wykonywania ruchów złożonych według wyuczonego i utrwalonego w sieci neuronalnej planu” (Podemski, 2011, s. 158). 

Należy więc stwierdzić, że o praksji mówimy wówczas, gdy mamy na myśli:

• umiejętność pozwalającą ludziom w odpowiedni sposób reagować na bodźce pochodzące ze świa­­ta zewnętrznego,
• zdolność mózgu do podejmowania szeregu skomplikowanych aktywności, takich jak chociażby koordynowanie i wykonywanie niewyuczonych wcześniej czynności,
• proces neurologiczny, w którym poznanie będzie kierowało czynnościami ruchowymi,
• planowanie ruchów bądź czynności.
   

Praksja jest związana z prawidłową pracą mózgu, a dokładniej z jego określonymi strukturami:

• Płat czołowy jest to obszar odpowiedzialny za zdolność do myślenia abstrakcyjnego.
• Płat ciemieniowy – to tutaj dochodzi do przetwarzania informacji, które pochodzą z receptorów dotyku.
• Płat potyliczny – ściśle związany z tym, jak funkcjonuje zmysł wzroku.
• Płat skroniowy – w nim zachodzą procesy związane ze słuchem oraz rozumieniem mowy.
• Móżdżek – kontroluje układ ruchu.
   

Dyspraksja, czyli co?

Dyspraksja jest pojęciem przeciwnym do terminu „praksja”, oznacza więc brak umiejętności do wykonywania ruchów celowych. Można również w tym kontekście mówić o zaburzeniach planowania motorycznego. Dziecko, które nie ma trudności z planowaniem motorycznym, wyobraża sobie jakiś ruch, planuje go oraz wykonuje. Dzieci dyspraktyczne nie są w stanie powtórzyć tych czynności. Na każdym etapie może dojść do pewnych zaburzeń i w związku z tym ruch wykonywany przez dziecko nie przypomina tego, który został mu zaproponowany. 

Dyspraksja wiąże się więc z:

• motoryką dużą,
• mo...