Prezabawki i ich wykorzystanie w aktywizacji dzieci w okresie wczesnej interwencji

Zabawka w życiu dziecka gra szczególną rolę, także u dzieci z różnymi ograniczeniami rozwojowymi. Jako pierwszy obiekt zewnętrzny skupia uwagę dziecka i prowokuje je do aktywności, stanowiąc wyzwanie na kolejnych etapach rozwoju. Jako psycholog pracujący przez lata w obszarze wczesnej interwencji i wczesnego wspomagania rozwoju dziecka nauczyłam się patrzeć na ten temat w szczególny sposób. Dużą inspiracją były dla mnie dokonania duńskiej psycholożki Lilli Nielsen (1926–2013), pracującej z dziećmi niewidomymi z dodatkową głęboką niepełnosprawnością. W swojej pracy posługiwała się pojęciem aktywnego nauczania, bazującym na całościowym podejściu wobec osób ze złożoną niepełnosprawnością, dotyczącym każdej sfery rozwoju i składającym się z procedur (oceny, programu nauczania, specjalnie zaprojektowanego sprzętu i strategii instruktażowych), które wspierają osoby uczące się w byciu aktywnymi uczestnikami. Podejście to jest blisko związane z rozwojowymi strategiami nauczania zawartymi w pracach Jeana Piageta. Lilli Nielsen i jej idea aktywnego nauczania na stałe wpisały się w moją działalność zawodową. 

Celowość ruchu i zachęcenie do złożonej manipulacji przez wykorzystanie prezabawki

Praca z dzieckiem z trudnościami rozwojowymi to nieustanny i wzajemnie nierozłączny proces diagnozy i terapii. W kontakcie z niepełnosprawnym podopiecznym terapeucie często towarzyszy pytanie, co można zaproponować dziecku biernemu, nisko reaktywnemu, z postawą awersyjną, z ograniczeniami sensorycznymi (np. niewidomemu lub słabowidzącemu), poznawczymi i ruchowymi? W swojej praktyce nauczyłam się „wychodzić naprzeciw” potrzebom dziecka, stwarzać warunki do jego akt...