Proces integracji dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi we wczesnej edukacji – case studies

Integracja jako zjawisko wielowymiarowe opiera się na scalaniu. W obszarze pedagogiki, skupiając się na współuczestnictwie rozumianym jako zapewnienie uczniom z niepełnosprawnością przynależenia do większej społeczności, wyróżniamy integrację fizyczną, funkcjonalną oraz społeczną. Integrację bazującą na zakresie podejmowanych działań dzielimy na częściową i całkowitą, nazywaną inaczej inkluzją (Sękowska 1986, s. 99). Inkluzja uważana jest za najwyższą formę integracji, ponieważ obejmuje i angażuje do optymalnego uczestnictwa w życiu społecznym, kulturowym czy ekonomicznym i skupia się na wyrównaniu szans prowadzących do życia na poziomie nieodbiegającym od powszechnie uznawanych standardów. Edukacja integracyjna powinna zapewniać indywidulne programy nauczania, wykwalifikowaną kadrę odpowiedzialną za rozwój i kształcenie uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi oraz stałą pomoc i wsparcie dla osób z niepełnosprawnością (Olszewski, Parys 2016, s. 192). 
Na co dzień pracuję jako terapeutka w przedszkolu integracyjnym. Do naszej placówki uczęszczają dzieci między trzecim a szóstym rokiem życia, w tym kilkoro uczniów z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Priorytetem w mojej pracy jest wspieranie rozwoju dzieci, wspomaganie procesu integrowania się rówieśników, a także nauka kompetencji społecznych. To, czy integracja będzie spełniać swoją rolę, zależy od wielu czynników. Pod uwagę należy wziąć poziom funkcjonowania dziecka, grupę, do której ma zostać wprowadzone, a także różnorodność wszystkich uczniów, których integracja dotyczy. Obecnie współprowadzę grupę łączoną, do której uczęszczają dzieci w wieku pięciu i sześciu lat. Wśród nich jest trzech uczniów z orzeczeniem o niepełnosprawności ze względu na zdiagnozowany autyzm. Funkcjonowanie chłopców jest zróżnicowane, każdy z nich ma inne potrzeby edukacyjne i u każdego z nich inna sfera wymaga odpowiednio dobranych działań terapeutycznych. Skupiając się jednak na cechach charakterystycznych dla zaburzeń ze spektrum autyzmu oraz na profilu placówki, do której uczęszczają, terapia każdego z uczniów bazuje na rozwijaniu kompetencji społecznych, nawiązywaniu i podtrzymywaniu relacji rówieśniczych, a także na nauce zabawy funkcjonalnej, która w okresie wczesnodziecięcym jest kluczowa dla prawidłowego rozwoju dzieci. 

Wychowanie przedszkolne – nauka przez zabawę

Umiejętność zabawy jest bardzo ważna. Dzięki niej dzieci rozwijają swoje zainteresowania, poznają to, co sprawia im radość, a także mają szansę nawiązania pierwszych interakcji społecznych. Dzieci z zaburzeniami ze spektrum a...