Zespół Aspergera jest zaburzeniem rozwojowym najczęściej diagnozowanym w wieku wczesnoszkolnym. W przypadku dzieci niepełnoletnich rodzice pierwsi dowiadują się o diagnozie i to oni decydują, czy przekażą dziecku tę informację.
Często podczas spotkań podiagnostycznych rodzice pytają specjalistów:
- Czy wiedza o zespole Aspergera nie obciąży dodatkowo ich dziecka?
- Czy nie pogłębi ich poczucia odmienności?
- Jak wybrać moment na przekazanie informacji?
- W jaki sposób to powiedzieć?
Rodzice, którzy rozmawiali ze swoimi dziećmi o diagnozie, dzielą się różnymi doświadczeniami: niektóre dzieci mówią o uczuciu ulgi, odciążeniu z poczucia winy za własną odmienność, a dodatkowe informacje o zepole Aspergera pomagają im uporządkować własne doświadczenia (np. nietypowe wrażenia sensoryczne, potrzebę przewidywalności i powtarzalności).
Jeszcze inne, jak mówią rodzice, dość szybko korzystają z diagnozy, aby usprawiedliwić niechęć do wykonywania różnych czynności. Czasem reakcja jest nieczytelna – dziecko nie komentuje informacji, nie zadaje pytań, sprawia wrażenie obojętnego. Bywa też tak, że wprost odmawia rozmowy na ten temat. W emocjach pojawiają się pytania – dlaczego się taki urodziłem/(-am)?
POLECAMY
Reakcje są bardzo indywidualne i brak w nich jednego wzorca. Podobnie nie dysponujemy jednym kluczem, według którego rodzice mogliby postępować przy przekazywaniu dzieciom informacji o diagnozie.
Rozsądne wydaje się rozwiązanie oparte na obserwacji dziecka.
Warto zwrócić uwagę na sytuacje gdy dziecko:
- zaczyna zadawać pytania na...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 6 wydań magazynu "Terapia Specjalna"
- Dostęp do wszystkich artykułów w wersji online
- ...i wiele więcej!
