Behawioralna praca nad kształtowaniem poprawnych zachowań społeczno-emocjonalnych u osób z autyzmem

Na co dzień w swojej pracy zawodowej z osobami z autyzmem wykorzystuję metodę potwierdzoną naukowo, mianowicie stosowaną analizę zachowania, która utożsamiana jest z terapią behawioralną. Metoda ta zyskała uznanie specjalistów na całym świecie. Jest ona uważana za najbardziej efektywną w procesie edukacyjnym dla osób z autyzmem.

Rozwój emocjonalny osób z autyzmem

Jako narzędzie do medycznej klasyfikacji zaburzenia obecnie stosowana jest Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10. W kryteriach tych podano też informację, że w autyzmie może pojawić się „brak odwzajemnienia społeczno-emocjonalnego, przejawiającego się upośledzeniem lub odmiennością reagowania na emocje innych osób”.
Od wieków cechy autystyczne fascynują badaczy. Jeżeli spojrzymy na historyczny rys genezy autyzmu, wzmianek o cechach autystycznych można już doszukać się w baśniach i legendach skandynawskich, chińskich i niemieckich. Dzieci, o których dziś powiedzielibyśmy, że rozwijają się nietypowo, traktowane były jako wyrocznie, a ich specyficzne zachowania interpretowano jako przejaw pokrewieństwa z bogiem.
Pierwsze charakterystyki, ujawniające anomalie i odchylenia od normy w rozwoju emocjonalno-społecznym dziecka, powstały w XIX w. Lekarze i pedagodzy opisali nieprawidłowości w sferach społecznych, komunikacyjnych i zachowań. Zarówno grupa dzieci psychicznie chorych obserwowana przez Johana Haslama, jak i Wiktor – „dziki chłopiec” – znaleziony w lasach Aveyron we Francji odbierane były jako te, izolujące się od otoczenia, niemające potrzeby interakcji z innymi ludźmi – „zamknięte we własnym świecie”. W 1943 r. Leo Kanner – pediatra australijskiego pochodzenia, odizolował grupkę 11 dzieci, które prezentowały specyficzne wzorce zachowań. Zaobserwował u nich wystąpienie znacznego regresu (po...