Znaczenie palpacji jako narzędzia diagnostycznego
Palpacja stanowi kluczowy element diagnozy zaburzeń integracji sensorycznej (SI), umożliwiając terapeucie wieloaspektową ocenę stanu fizycznego i reaktywności sensorycznej dziecka.
POLECAMY
Dzięki celowemu zastosowaniu dotyku o zróżnicowanej intensywności i charakterze specjalista może precyzyjnie ocenić:
- napięcie mięśniowe – identyfikując hipotonię (obniżone napięcie) lub hipertonię (podwyższone napięcie), które wpływają na koordynację ruchową i postawę,
- konsystencję tkanek – wykrywając zgrubienia, obrzęki lub zmiany w strukturze powięzi, które mogą ograniczać ruchomość stawów,
- punkty spustowe – miejsca nadwrażliwości w mięśniach, często związane z kompensacjami ruchowymi,
- asymetrie mięśniowe i posturalne – np. różnice w ustawieniu łopatek lub miednicy, które mogą wskazywać na nieprawidłowe wzorce ruchowe.
Ocena palpacyjna obejmuje systematyczne badanie kluczowych obszarów ciała, takich jak: kark (np. ocena napięcia mięśnia czworobocznego), obręcz barkowa (sprawdzenie mobilności stawów), tułów (analiza ułożenia żeber i przepony) oraz kończyny (symetria napięcia mięśniowego). Porównanie symetrycznych partii ciała pozwala wychwycić dysproporcje, które często towarzyszą zaburzeniom SI, np. preferencję jednej strony ciała w reakcjach na dotyk.
Proces diagnostyczny krok po kroku:
1. Wywiad z rodzicami/opiekunami
Terapeuta zbiera informacje o:
- przebiegu ciąży i porodu (np. niedotlenienie, wcześniactwo),
- kamieniach milowych rozwoju (np. czas samodzielnego siadania, chodzenia),
- codziennych trudnościach (np. unikanie określonych tkanin, problemy z zasypianiem).
Przykładowe pytania: „Czy dziecko reaguje płaczem na mycie głowy?”, „Czy unika...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 6 wydań magazynu "Terapia Specjalna"
- Dostęp do wszystkich artykułów w wersji online
- ...i wiele więcej!
