Jakie znaczenie dla rozwoju dziecka ma wczesna interwencja behawioralna? – CASE STUDY

Studium przypadku Elizy – diagnoza

Pierwszy raz spotkaliśmy Elizę w wieku 20 miesięcy, we wrześniu 2017 r. Dziecko trafiło na terapię rehabilitacji ruchowej, ponieważ jeszcze nie chodziło. Eliza to czwarte najmłodsze dziecko wychowywane w pełnej rodzinie.
Z relacji matki wynikało, że regularnie odwiedzała lekarzy, w tym neurologów, jednak wszyscy ją uspokajali i kazali czekać, bo według nich nie działo się nic niepokojącego, a dziecko miało jeszcze czas na nabycie nowych umiejętności. 
Rehabilitant stwierdził opóźnienie psychoruchowe i globalnie obniżone napięcie mięśniowe. Eliza będąc 21-miesięcznym dzieckiem miała zły wzorzec czworakowania oraz samodzielnego siadu, pionizowała się z pomocą przy przedmiotach, wykazując przy tym zaburzenia równowagi oraz koordynacji wzrokowo-ruchowej, nie chodziła samodzielnie. Ze względu na zdiagnozowane deficyty wymagała stałej i długoterminowej opieki rehabilitacyjnej. Uczęszczała trzy razy w tygodniu na prywatne zajęcia rehabilitacyjne.
Po dodatkowej konsultacji z pedagogiem i logopedą zdiagnozowano deficyty w kolejnych sferach, m.in. naśladowania, komunikacji, jedzenia, samodzielnej zabawy.

Zalecenia z poradni oraz działania

Mama dziewczynki została skierowana do poradni psychologiczno-pedagogicznej w celu uzyskania opinii o wczesnym wspomaganiu rozwoju. Poradnia w grudniu 2017 r. wydała stosowną opinię z uwagi na opóźnienie rozwoju psychomotorycznego. Eliza od stycznia 2018 r. miała zorganizowane na terenie przedszkola następujące zajęcia indywidualne: 60 minut rehabilitacji ruchowej/tydzień, 30 minut terapii logopedycznej/tydzień, 30 minut terapii psychologicznej/na 2 tygodnie, 30 minut terapii pedagogicznej/na 2 tygodnie, co dawało 2 godziny terapii indywidualnej w tygodniu.
Poradnia określiła mocne strony dziewczynki, jako że: przemieszczała się raczkując, próbowała stawać przy sprzętach, wydawała proste dźwięki i odgłosy przypominające gaworzenie, oraz z pomocą spożywała pokarm w formie płynnej. Wśród słabych stron wskazano, że: nie chodziła samodzielnie, miała zaburzoną uwagę, koordynację ruchową oraz mowę i komunikację, nie reagowała na swoje imię, nie wskazywała palcem, nie komunikowała się za pomocą gestów i mimiki, nie rozumiała prostych poleceń, nie nawiązywała kontaktu wzrokowego, nie przejawiała potrzeby dzielenia się z innymi swoimi zainteresowaniami, nie wykazywała zainteresowania otoczeniem, zabawkami, nie podejmowała zabawy z partnerem, korzystała z pampersów, piła z butelki, swoje potrzeby komunikowała jedynie za pomocą płaczu.
Zespół orzekający specjalistów z poradni zalecił stymulowanie rozwoju dziewczynki poprzez dostarczanie jej różnorodnych bodźców, co miało się przyczynić do nabywania nowych umiejętności za pomocą wszystkich zmysłów.
Mama dziewczynki została skierowana do kolejnych miejsc w celu uzyskania pogłębionej diagnozy dziecka, m.in.: do Poradni dla dzieci z autyzmem.

Jakie działania zostały podj