Nauczanie precyzyjne – 16 kroków do wypracowania płynnych reakcji

Postanowiłam nauczyć moją dorosłą córkę z autyzmem samodzielnego otwierania drzwi do budynku za pomocą kodu. Bez problemu rozpoznaje cyfry i wydawało mi się, że zadanie będzie dla niej łatwe. Numer naszego mieszkania to 105. Jednak naciskała cyfry za wolno i zgłaszało się mieszkanie numer 1 albo numer 10. Okazało się, że żeby wybrać wielocyfrowy lokal, przerwa między naciśnięciem kolejnych przycisków nie może być dłuższa niż 2 sekundy. 
Najczęściej życie nie daje 5 sekund – jeśli nie zareagujemy od razu – druga szansa może się szybko nie pojawić.
Niestety, bardzo rzadko w ramach oceny, czy dana umiejętność została rzeczywiście przez dziecko opanowana, oceniamy tempo jej prezentowania, choć takie parametry, jak częstość reakcji (jak wiele razy uda się coś zaprezentować w ciągu minuty), czy też jak szybko dziecko jest w stanie zareagować (czyli jakie wystąpiło opóźnienie między bodźcem różnicującym a reakcją, której oczekujemy), są obiektywną i łatwo mierzalną cechą zachowania. 

Założenia uczenia precyzyjnego 

Ogden Lindsley, tworząc założenia uczenia precyzyjnego w latach 60. ubiegłego wieku, gdy z laboratorium na Harvardzie przeszedł do pracy w edukacji specjalnej, stworzył obiektywny, precyzyjny system pomiaru, dzięki któremu nauczyciel jest w stanie łatwo ocenić, czy jego metoda uczenia jest efektywna. Opracował również standaryzowany wykres (wykres celeracji), dzięki któremu prezentowanie wyników jest łatwe i czytelne dla wszystkich osób, które oceniają nabywanie umiejętności. Dzięki temu nauczyciele (bez względu na to, czy są to oligofrenopedagodzy, analitycy zachowania, logopedzi, fizjoterapeuci czy nauczyciele jakichkolwiek przedmiotów) uzyskali efektywne narzędzie, które pozwala na ocenę skuteczności wykorzystywanych metod uczenia. Potwierdził również badaniami, że cechą, która najdokładniej pozwala oceniać zachowanie, jest częstość jego występowania (w przeliczeniu na minutę). Najbardziej dokładnie i najbardziej czytelnie dla wszystkich – łatwo widzimy różnicę w prezentowaniu umiejętności, jeśli jeden uczeń naciska liczby w tempie 10 na minutę, a inny – 30 na minutę. Każdy jest w stanie ocenić, który z uczniów lepiej opanował tę umiejętność. ...