Teatr bazalny

Teatr bazalny jest jednym z filarów edukacji osób z głęboką, wieloraką niepełnosprawnością. Polega na wspólnym przeżywaniu, w sposób bazalny, wybranego utworu, fragmentu książki czy też legendy. 

Teatr bazalny, jak podaje Sabine Knoblauch w książce Edukacja bazalna, uwydatnia aktywność własną osoby, wspólne kształtowanie, a przez to też współdziałanie. Autorka pisze, że celem jest dostarczenie jak największej ilości bodźców. Organizuje się odpowiednie pomieszczenie, kolorystykę, światło, muzykę, zapachy i przedmioty pasujące do danej historii.

Poszczególne elementy wprowadza się stopniowo, aby uniknąć przytłoczenia wielością bodźców. Pomieszczenie przygotowuje się wcześniej lub dekoruje się wspólnie z uczniami. Uczestnicy teatru w miarę możliwości sami wybierają miejsce lub też są układani w najlepszych możliwych dla nich pozycjach. Nauczyciele odgrywają sceny i przybliżają je współgrającym uczniom. Wspólnie je przeżywają i doświadczają. Grający nie mają prób przed spektaklami, od razu znajdują się w centrum akcji. Są częścią tego, co się dzieje, są aktorami i widzami. 

W szkole „Zakątek” formę pracy, jaką jest teatr bazalny, wdrożyliśmy we wrześniu 2017 roku. Projekt, trwający do czerwca 2018 roku, realizowaliśmy z sześciorgiem uczniów ze sprzężoną, wieloraką niepełnosprawnością. W każdych zajęciach uczestniczyło zazwyczaj czterech terapeutów. Klika spotkań przygotowanych zostało dla większej grupy uczniów. 

I. Wybór utworu

Pierwszym krokiem do zrealizowania projektu był wybór utworu, na którym mieliśmy pracować i którego mieliśmy wspólnie doświadczać. Decyzja nie była łatwa, ponieważ utwór musiał zawierać określone elementy. Tekst nie mógł być bardzo długi, bo nie zdążylibyśmy w całości go opracować. Zależało nam na tym, żeby treść była atrakcyjna i różnorodna. Zdecydowaliśmy się na legendę o Lechu, Czechu i Rusie. Na potrzeby teatru bazalnego skróciliśmy tekst i uprościliśmy jego język.