Wspieranie rodziców w obszarze seksualności ich dzieci

Z pewnością przyczyny takiego stanu rzeczy związane są zarówno z brakiem lub ograniczoną wiedzą części rodziców na temat seksualności w ogóle, czy też seksualności określonej grupy osób z niepełnosprawnością, jak i z czynnikami światopoglądowymi, z koniecznością bardzo dużego zaangażowania we wspieranie tej sfery życia w przypadku niżej funkcjonujących synów lub córek, co narusza swoiste rodzinne tabu. Bez wątpienia udzielenie wsparcia rodzicom stanowi podstawę dobrego wspierania seksualności podopiecznego w placówce. Poniżej prezentuję kilka sugestii związanych z dobrym wspieraniem, jednak przy pełnej świadomości, iż nie wyczerpują one omawianego tematu.

Dobre przygotowanie do współpracy z rodzicami

Zanim zaczniemy podejmować różne działania mające na celu wspieranie rodziców w obszarze seksualności ich dzieci, warto spojrzeć we własne odbicie w lustrze i rozważyć poniższe kwestie (Fornalik 2017). 

• Czy posiadamy wiedzę, przynajmniej podstawową, jednakże zgodną z obecnie obowiązującą wiedzą naukową na temat ludzkiej seksualności? Istotne jest, by nie powielać obiegowych opinii i stereotypów, lecz umieć uzasadniać prezentowane stanowisko, powołując się na literaturę czy też autorytety naukowe. To nie znaczy, że trzeba wiedzieć wszystko. Przyznanie się do braku bardzo specjalistycznej wiedzy nie jest niczym złym, jednak trzeba wiedzieć, czego się nie wie.
• Czy posiadamy umiejętności i narzędzia, które pozwolą zaproponować określony rodzaj wsparcia? Czy mamy informacje na temat innych specjalistów, którzy byliby gotowi wesprzeć nasze działania interwencyjne (seksuologowie, psychiatrzy, ginekolodzy itp.)? 
• Jaki jest nasz stosunek do seksualności w ogóle i do seksualności podopiecznych? Czy uważamy, że seksualność jest pozytywnym, zdrowym, szczęściodajnym aspektem ludzkiego życia? Czy wierzymy w to, że osoby z niepełnosprawnością, ze spektrum autyzmu mają prawo do doświadczania seksualności w dostępny im sposób, w tym także prawo do seksualnej przyjemności? 
• Jakiego języka używamy mówiąc o seksualności? Czy jest profesjonalny i pozytywny, czy może infantylny lub pełen eufemizmów? Nasze przekonania z pewnością uzewnętrznią się w sposobie, w jaki wspieramy rodziców.
• Nie popełniajmy błędu opóźniania. Ważne jest, by oswajać rodziców z tematem seksualności ich dziecka tak wcześnie, jak to jest możliwe, czyli od pierwszych chwil pobytu dziecka w placówce. Niech seksualność będzie po prostu jedną ze sfer, którą uwzględniamy w procesie terapeutycznym i edukacji. 
• Nie „gaśmy pożaru”. Wielu rodziców jest bowiem zdania, że kadra pracująca w placówkach porusza z nimi temat seksualności ich dziecka dopiero wówczas, gdy są świadkami problemów tym zakresie. Wspieranie powinno pojawić się na tyle wcześnie, by do problemów nie dopuścić.
• Nie stosujmy zasady „podam dalej”. Jeśli udzielenie pomocy w danej sytuacji problemowej związanej z seksualnością wykracza poza nasze kompetencje, należy skierować rodzica po specjalistyczną pomoc. Należy jednak w pierwszej kolejności ustalić wraz z zespołem pracującym w placów...