Dyscyplina w klasie XXI wieku

Czasy, kiedy dzieci grzecznie siedziały w ławkach i słuchały nauczycieli, a proces edukacyjno-wychowawczy toczył się łagodnie od lekcji do lekcji, dawno minęły. Współczesny uczeń nie jest już tym samym uczniem, którego jeszcze niedawno spotykaliśmy w szkole.

Co się zmieniło?

Transformacja ustrojowa sprzed 30 lat doprowadziła do wielu zmian systemowych, co pociągnęło za sobą przemiany kulturowe, a te wpłynęły na postawy rodzicielskie. Rodzice, zwolennicy różnych stylów wychowania, przestali wysyłać swoje dzieci do najbliższej podstawówki. Poszły one do wybranych szkół: państwowych, społecznych, prywatnych, wyznaniowych, w tym ogólnodostępnych, z klasami integracyjnymi lub klasami terapeutycznymi, szkół specjalnych lub… zostały na nauczaniu domowym. W międzyczasie technologia przejęła rolę podwórka – dzieci zamknięte w czterech ścianach placówek czas wolny zaczęły spędzać w domu: z tabletem, smartfonem lub komputerem. Nowe aplikacje i media społecznościowe, tak atrakcyjnie promujące ideę wspólnoty, zepchnęły dzieci w otchłań izolacji i samotności. Do szkoły poszło „pokolenie fajsbukowiczów”, pierwsze, o którym mówi się, że straciło pewne umiejętności społeczne i komunikacyjne.

Dzisiaj 

Obecnie w szkole ogólnodostępnej lub szkole z oddziałami integracyjnymi możemy spotkać zarówno uczniów neurotypowych, jak i uczniów z różnymi problemami rozwojowymi, chorobami przewlekłymi, specjalnymi potrzebami edukacyjnymi czy problemami z zachowaniem, w tym uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim lub umiarkowanym, niedostosowanych społecznie lub zagrożonych niedostosowaniem społecznym, słabowidzących lub słabosłyszących, z niepełnosprawnością ruchową, z zaburzeniami psychicznymi, opozycyjno-buntowniczymi czy zaburzeniami zachowania, z problemami emocjonalnymi lub lękowymi, po urazach lub traumach, zagrożonych uzależnieniem lub uzależnionych (w tym behawioralnie), z chorobami neurologicznymi, genetycznymi, metabolicznymi, z niepełnosprawnościami sprzężonymi i/lub z zaburzeniami autystycznymi, z dysleksją, dysgrafią, dyskalkulią, pochodzących z rodzin dysfunkcyjnych i patchworkowych, dzieci obcokrajowców, powracające z rodzicami z zagranicy, z domów dziecka lub przysposobione, z rodzin dobrze lub źle sytuowanych, pochodzących z małych lub dużych miejscowości… po prostu dzieci.

Jest to jasny przekaz dla nas wszystkich: pedagogów, psychologów, rodziców i profesjonalistów – a szczególnie osób, które swoją przyszłość wiążą z nauczaniem – że czas grup jednorodnych dawno minął. Za każdym raz...