Zajęcia z muzykoterapii stosowane w pracy z dzieckiem z niepełnosprawnością

Metody terapii Otwarty dostęp

Czym jest muzyka? Może po prostu niebem, z nutami zamiast gwiazd?”1 Muzyka jest nośnikiem emocji – bez niej świat, w którym żyjemy, byłby płaski i jałowy. Otaczając się dźwiękami doświadczamy wpływu muzyki na nas samych. Kiedy ten wpływ jest pozytywny i kojący, jest to właśnie muzykoterapia. 

Muzykoterapia to forma psychoterapii, która wykorzystuje muzykę jako środek stymulujący rozwój dziecka i korygujący zachowanie. Wśród elementów składowych muzyki rozróżniamy melodię, rytm, puls, określoną barwę dźwięków i stopień ich głośności. Muzyka jest motywatorem, który powoduje, że dzieci chętniej poddają się różnym oddziaływaniom terapeutycznym. Muzykoterapia jest jednym z elementów terapii kompleksowej, której celami 
są: ukierunkowanie ruchu, wyrobienie koncentracji uwagi, pamięci, wyobraźni, wyrobienie orientacji czasoprzestrzennej, samoregulacji psychoruchowej, przytłumienie neurotycznych elementów postaw lękowych, doskonalenie umiejętności samodzielnego rozwiązywania zadań życiowych, konstruktywne ukierunkowanie osobowości dziecka, a także rozbudzenie wrażliwości estetycznej.
Muzykoterapia dzieli się na receptywną (nieukierunkowaną i ukierunkowaną) i aktywną (ćwiczenia muzyczno-ruchowe, słuchowo-głosowe, improwizacje głosem, ruchem i na instrumentach perkusyjnych, pantomima i psychodrama).

Wpływ muzyki na organizm człowieka

Percepcja muzyki jest bardzo złożona i polega na wielopoziomowym odbiorze w zakresie centralnego układu nerwowego (CUN). Droga słuchowa rozpościera się na wielu poziomach – od błony podstawowej narządu Cortiego, która koduje informacje dotyczące wysokości dźwięku i jego intensywności. Informacje te zostają doprowadzone drogą nerwu słuchowego przez stacje przekaźnikowe (jądro ślimaka w rdzeniu przedłużonym i ciało kolankowate przysadkowe w śródmózgowiu) do kory słuchowej, znajdującej się w obrębie płata skroniowego. Każda informacja o podstawowej częstotliwości i intensywności dźwięku zostaje zakodowana przez nerw słuchowy i sygnał ten zostaje skierowany do mózgu. Dużą rolę w percepcji muzyki pełni układ siateczkowaty. Część wstępująca tego układu utrzymuje korę mózgową w stanie czuwania. Układ siateczkowaty pełni rolę w ujmowaniu budowy dzieła muzycznego, określeniu jego formy (co wymaga stanu czuwania z zaangażowaniem uwagi, myślenia i pamięci). Układ limbiczny analizuje docierające do niego bodźce pod względem ich znaczenia emocjonalnego i przetwarza je, powodując określone typy zachow...

Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.

Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się.

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z NASZEJ KSIĘGARNI