Aktywność Ruchu Rozwijającego cieszy się dużym uznaniem wśród rodziców i ich pociech. Sprzyjają temu zapewne: kontakt fizyczny partnerów podobny do tego z okresu życia dziecka w łonie matki, identyfikowanie przez dziecko zapachu rodzica, miłe doznania wynikające z zaspokojenia potrzeby dotyku i noszenia, bliskość rodzica i dziecka przychylna wsłuchiwaniu się w oddech, kołysanie się jako przedłużenie rytmu kołysania w wodach płodowych. Zabawy ruchowe, podczas których tworzą się więzi społeczne, zaczynają się już w okresie niemowlęcym. Nie zawsze jednak rodzice doceniają wagę tego typu zabaw, zasypując dzieci wymyślnymi zabawkami. Ponadto wielu rodziców reaguje szokiem lub depresją na fakt urodzenia niepełnosprawnego potomka. Dzieci te zazwyczaj nie prowokują same zabaw z rodzicami, a dzieci ze spektrum słabo reagują na ich interakcje. Odtworzenie wczesnoniemowlęcych zabaw może pomóc w nawiązaniu kontaktu i bliskiej więzi, której wcześniej dzieci nie doświadczyły. Potrzeba bliskości i współdziałania z drugim człowiekiem często są większe u dzieci niepełnosprawnych ruchowo niż w przypadku zdrowych rówieśników. Dzięki formie tych aktywności potrzeba ta może być zaspokojona. Pozytywną zaletą tych sesji jest to, że sprzyjają rozwojowi dziecka poprzez zabawę i budowanie relacji rodzic–dziecko. Kolejną mocną stroną jest to, że aby budować relacje poprzez zabawę, wystarczy tylko podłoga i koc. Ruch, dotyk, wzajemne relacje emocjonalne i fizyczne wpływają na rozwój świadomości dziecka i nawiązywanie kontaktów z otoczeniem.
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne – czym jest i dla kogo?
Metoda została opracowana przez Weronikę Sherborne, angielską nauczycielkę wychowania fizycznego, tańca i ruchu w 1972 r., na podstawie wczesnodziecięcych zabaw rodziców z dziećmi. Autorka oparła swoją teorię na podstawie analizy ludzkiego ruchu dokonanej przez Rudolfa Labana – wybitnego choreografa i twórcę współczesnej kinetografii. Celem Labana było rozwijanie osobowości i możliwości oraz rozumienie i doświadczanie ruchu w jak najszerszym zakresie. Weronika Sherborne wykorzystała teorię Labana w pracy z dziećmi o prawidłowym rozwoju, z dziećmi z niepełnosprawnością intelektualną oraz z dziećmi w wieku przedszkolnym. Mottem Labana było „Każdy chce tańczyć”, a Sherborne – „Każdy może mieć sukces”. Propagowana przez nią idea rozwoju przez ruch była rozpowszechniana na całym świecie. W Polsce wzrost popularności metody przypada na początek lat 90. ubiegłego wieku.
POLECAMY
W metodzie Rudolfa Labana i Weroniki Sherborne wyróżnia się kilka kategorii ruchu:
- Ruch prowadzący do poznania własnego ciała – poznanie własnego ciała prowadzi do wykształcenia własnej tożsamości: wyodrębnienia własnego „ja” z otoczenia.
Ruchy te pozwalają na poznanie swojego ciała i poszczególnych jego części. Znaczną wagę przywiązuje się do stóp, kolan, nóg i bioder, ponieważ na nich opiera się ciężar ciała i są one łącznikiem między człowiekiem a podłożem. - Ruch kształtujący związek jednostki z otoczeniem fizycznym – ruch ten ma wpływ na wykształcenie orientacji w przestrzeni, aby na jej podstawie wygenerował się związek między człowiekiem i tym, co go otacza.
Działania ruchowe odbywa...
