Terapia zajęciowa kiedyś
Kolebką terapii zajęciowej są Stany Zjednoczone, gdzie znajdziemy sporo wzmianek na temat powstania terapii zajęciowej po I wojnie światowej, kiedy zwiększyła się liczba osób z niepełnosprawnościami na skutek okaleczeń powojennych. W roku 1920 pojawił się prawnie uregulowany już tytuł terapeuty zajęciowego, który stał się zawodem medycznym. Terapię zajęciową można było zdefiniować jako „zorientowaną na klienta profesję ochrony zdrowia, związaną z promowaniem zdrowia i dobrego samopoczucia poprzez aktywność zajęciową. Zasadniczym celem terapii zajęciowej jest umożliwienie ludziom uczestnictwa w codziennych aktywnościach”. W Europie terapia zajęciowa również zaczęła się rozwijać, a w Polsce znana jest od ubiegłego stulecia. Po II wojnie światowej znalazła zastosowanie głównie w sanatoriach przeciwgruźliczych i oddziałach ortopedycznych. W późniejszym czasie rozwinęła się w lecznictwie psychiatrycznym, neurologicznym, kardiologicznym i przybrała m.in. formę warsztatów malarskich, arteterapii, ergoterapii itp. Podczas zajęć terapii zajęciowej w np. DPS-ach, świetlicach terapeutycznych czy oddziałach psychiatrycznych pacjenci często spędzali/spędzają czas na tzw. warsztatach terapii zajęciowej, wykorzystujących terapię sztuką. Zajęcia przebiegają w miłej atmosferze, pacjenci uczą się nowych technik malarskich lub rzeźbiarskich. Uczą się operować kolorami, łączyć je, poznają różne materiały, z których można stworzyć rzeźby: glinę, drewno, masę solną, masę papierową. Dzięki pracy podczas warsztatów plastycznych pacjent może ćwiczyć rękę malując pędzlem, trzymając ołówek, wykonuje prace manualne. Tak samo podczas lepienia w glinie stara się wykorzystać np. słabszą rękę, zwiększyć siłę obu rąk czy usprawnić motorykę małą. Ponadto pacjent wycisza się, poprawiając swoje zdrowie psychiczne, co wpływa normalizująco na zaburzone funkcje umysłowe. Arteterapia i ergoterapia są najbardziej znanymi metodami w terapii zajęciowej i najczęściej stosowanymi w procesie leczenia.
Oddziaływania terapii zajęciowej na pacjenta występowały głównie w trzech aspektach:
- Fizyczny wpływ ruchu na organizm, co oznacza, że zajęcia na terapii zajęciowej to kontynuacja zajęć z fizjoterapeutą tylko w przyjemniejszej dla pacjenta formie.
- Neurofizjologiczne aspekty działania nowy...
Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
