Trening relaksacyjny jest doskonałą metodą radzenia sobie ze stresem oraz wzmacniania elastyczności psychologicznej. Sam trening wykonywany regularnie wzmacnia umiejętność wyzwalania reakcji relaksacyjnej, która jest naturalnym przeciwieństwem reakcji stresowej. Zatem jak ćwiczyć relaksację i który trening wybrać?
Dział: Okiem specjalisty
Trening partnerów komunikacyjnych uznawany jest za integralną część interwencji AAC. Kogo w otoczeniu użytkownika AAC powinniśmy objąć specjalnym przygotowaniem? Po co i w jaki sposób taki trening prowadzić?
Niepełnosprawność to zjawisko, które wpływa znacząco na funkcjonowanie człowieka w społeczeństwie. Oprócz aspektów barier architektonicznych, problemów zdrowotnych czy kwestii zatrudnienia, ważną sprawą są trudności społeczne, wynikające m.in. ze stereotypów. Celem poniższego artykułu jest omówienie zjawiska infantylizacji dorosłych z niepełnosprawnością, przede wszystkim ruchową, widzianego z punktu terapeuty, ale też jednocześnie osoby posiadającej wrodzoną niepełnosprawność ruchową o znacznym stopniu.
Motywacja w pracy bardzo silnie wiąże się z energią i zdolnością do tego, aby nią zarządzać. Gdy przychodzi moment, w którym zaczyna nam jej brakować, możemy borykać się z obniżoną satysfakcją z życia zawodowego oraz niską skutecznością zawodową. Dlatego bardzo ważna jest zdolność do rozpoznawania przyczyn obniżonej witalności zawodowej oraz umiejętność wprowadzania narzędzi służących jej podwyższaniu. Jak wykorzystać do tego autocoaching?
Korowe zaburzenia widzenia (CVI), czyli zaburzenia widzenia wynikające z uszkodzenia mózgu, a nie gałki ocznej czy nerwu wzrokowego, są najczęstszą przyczyną zaburzeń widzenia u dzieci w krajach rozwijających się, a liczba osób z CVI ciągle rośnie (Flanagan i in., 2007). Choć jeszcze w Polsce niewiele o nim wiemy, CVI występuje u osób ze złożonymi potrzebami komunikacyjnymi (CCN) znacznie częściej niż mogłoby się wydawać. Jakie są charakterystyczne cechy CVI oraz jak wprowadzać komunikację u osób z zaburzeniami widzenia?
Wypalenie zawodowe najczęściej występuje w takich zawodach, które wymagają motywacji wewnętrznej, zaangażowania, zasobów interpersonalnych i dotyczą tzw. pomocy drugiemu człowiekowi. Z tego właśnie powodu wypalenie zawodowe wśród terapeutów specjalnych, których specyfika pracy wymaga wszystkich wyżej wymienionych elementów, może być zjawiskiem bardzo częstym. Czym zatem jest wypalenie zawodowe i jak sobie z nim radzić?
Stworzenie książki do komunikacji dla użytkownika AAC to nie lada wyzwanie. Jak poradzić sobie, gdy osoba doświadcza dużych trudności ruchowych i nie ma możliwości wskazywania palcem symboli? Czy da się zrobić książkę dla osoby, która nie widzi funkcjonalnie i nie mówi? Czym są i dla kogo są przeznaczone bezpośrednie, a dla kogo alternatywne metody dostępu?
Odporność psychiczna wynika z wielu złożonych postaw i umiejętności, każdą z nich możemy doskonalić na przestrzeni życia, sprawiając, że nasza rezyliencja będzie większa. Za pomocą jakich technik możemy ją budować?
Gdy mówimy, możemy wybierać z wielkiego zasobu słów, które znamy, kiedyś usłyszeliśmy bądź przeczytaliśmy. Mamy też szansę na słowotwórstwo. Użytkownik AAC będzie wybierał jedynie ze słów, które ktoś wcześniej dla niego przygotował. Wybór słów do narzędzia do komunikacji to nie lada odpowiedzialność. Jak zrobić to prawidłowo?
Nadrzędnym celem działań terapeuty AAC ma być zapewnienie każdej osobie ze złożonymi potrzebami komunikacyjnymi możliwie największej autonomii – możliwości powiedzenia tego, co chce, komu chce i kiedy chce. Jak zatem to zrobić? Kiedy rozpocząć wprowadzanie AAC? Zacznijmy od początku.
Aby pomagać innym, należy w pierwszej kolejności zaopiekować się sobą. Przymierze terapeutyczne, którego podstawą jest akceptacja, szacunek, otwartość i empatia wobec drugiego, ma szansę stać się dużo bardziej autentyczne, jeżeli postawy te charakteryzują również terapeutę w jego relacji z samym sobą. Jak zadbać o samego siebie?
O seksualności osób z niepełnosprawnością intelektualną (NI) napisano dotychczas stosunkowo wiele prac, w tym na polskim gruncie. Co istotne jednak, wiele z nich odwołuje się do perspektywy zewnętrznej, w której pewne zjawiska są charakteryzowane przez rodziców, opiekunów czy specjalistów. Ten obraz jest ważny, bowiem informuje o jakości środowiskowych uwarunkowań, w jakich rozwija się i ujawnia potencjał psychoseksualny osoby z niepełnosprawnością. Kluczowe znaczenie ma jednak sięganie do doświadczeń samych niepełnosprawnych. W tym artykule analiza tych doświadczeń będzie przebiegać w odwołaniu do założeń modelu pozytywnej seksualności.