Dział: Otwarty dostęp
Budowanie komunikacji wspomagającej i alternatywnej (AAC) z osobą ze złożonymi potrzebami komunikacyjnymi (CCN) to wieloetapowy proces rozłożony w czasie. Jednak podejmując działania na każdym z etapów, musimy zdawać sobie sprawę, że celem, do którego dążymy, jest AUTONOMIA komunikacyjna. Zrozumienie definicji autonomii nie tylko pomaga wyznaczać mniejsze cele na poszczególnych etapach, ale także determinuje konkretne działania podejmowane w codziennej praktyce.
Artykuł zawiera bazujące na doświadczeniu autorki wskazówki do pracy z seksualnością osób z niepełnosprawnością intelektualną. Zostały tu wyodrębnione najczęściej pojawiające się problemy wynikające z postaw rodziców oraz trudności z rozmawianiem o intymności: miesiączkowanie, masturbacja, rodzicielstwo, profilaktyka przemocy seksualnej.
Trening relaksacyjny jest doskonałą metodą radzenia sobie ze stresem oraz wzmacniania elastyczności psychologicznej. Sam trening wykonywany regularnie wzmacnia umiejętność wyzwalania reakcji relaksacyjnej, która jest naturalnym przeciwieństwem reakcji stresowej. Zatem jak ćwiczyć relaksację i który trening wybrać?
W artykule omówiono przypadek diagnozy, konceptualizacji i terapii w nurcie poznawczo-behawioralnym. Terapia pacjentki była bardzo dużym wyzwaniem, z uwagi nie tylko na niepełnosprawność, ale przede wszystkim na uwarunkowania społeczno-rodzinne, do których należała choroba matki, co bardzo niekorzystnie wpływało na możliwości zastosowania tradycyjnych technik terapeutycznych. W terapii duży nacisk położono na dostosowanie technik do możliwości pacjentki, co znacznie wydłużyło cały proces.
Rynek wydawniczy ukazuje kilka ciekawych pozycji przybliżających problemy żywieniowe z zakresu selektywności jedzenia, trudności z pobieraniem pokarmu, interwencji terapeutycznych, jednak najczęściej dotyczą one niemowląt oraz dzieci. Co w sytuacji, gdy z podobnymi problemami boryka się osoba dorosła z autyzmem, dodatkowo przejawiająca zachowania skrajnie destrukcyjne i agresywne? Czy można jej efektywnie pomóc?
Ze względu na neurobiologicznie uwarunkowane odmienności w rozwoju sensorycznym i motorycznym dziecka w spektrum autyzmu już w wieku niemowlęcym obserwujemy odmienności w jego kształtujących się kodach emocjonalnych, wpływających na rozwój więzi z głównym opiekunem, a także specyficzne, zogniskowane zainteresowania, często o charakterze stymulacji sensorycznej i odmienności w interakcjach społecznych. Dynamika ta ma bezpośrednie przełożenie na powstającą strukturę tożsamości płciowej. Zatem w jaki sposób pracować z podopiecznym?
Praca nad autoagresją jest mozolna i bardzo trudna emocjonalnie, zarówno dla opiekunów, jak i terapeutów, jednak na końcu terapeutycznej drogi pojawia się on – SUKCES. Poniżej historia Alberta, ucznia z mocno uwarunkowaną autoagresją, który większość swojego życia spędził w zabezpieczeniach, a dziś potrafi funkcjonować bez nich. Zatem trafne wydaje się stwierdzenie, że tam, gdzie nic nie działa, pojawia się ona – terapia behawioralna i dzieją się „cuda”.
Wypalenie zawodowe najczęściej występuje w takich zawodach, które wymagają motywacji wewnętrznej, zaangażowania, zasobów interpersonalnych i dotyczą tzw. pomocy drugiemu człowiekowi. Z tego właśnie powodu wypalenie zawodowe wśród terapeutów specjalnych, których specyfika pracy wymaga wszystkich wyżej wymienionych elementów, może być zjawiskiem bardzo częstym. Czym zatem jest wypalenie zawodowe i jak sobie z nim radzić?
Poniższy artykuł ma na celu zaprezentowanie działań wspierających integrację sensoryczną (SI), będących elementami tej terapii. Stanowi także bazę bezpiecznych ćwiczeń, jakie mogą być wykonywane z dzieckiem przez terapeutów i nauczycieli niebędących terapeutami SI, oraz inspirację do nowych, atrakcyjnych zadań i ćwiczeń dla specjalistów, którzy są terapeutami integracji sensorycznej.
Zdecydowana większość dzieci otrzymuje wsparcie AAC dopiero po ukończeniu drugiego–trzeciego roku życia. Często dużo później. Dlaczego się tak dzieje i co należy zrobić, aby interwencja AAC była prawdziwie WCZESNĄ interwencją? W artykule chciałabym odpowiedzieć na najczęściej pojawiające się pytania, padające ze strony rodziców, nauczycieli oraz terapeutów małych dzieci ze złożonymi potrzebami komunikacyjnymi.
„Kiedy w rodzinie pojawia się niepełnosprawne dziecko, ojcowie najczęściej dają dyla” – tak w rozmowie z Elżbietą Zakrzewską-Manterys postawę ojców podsumował znany muzyk i pieśniarz Tadeusz Woźniak. Tekst ukazał się w książce Lista obecności w 2011 roku. Pogląd taki funkcjonuje niestety do dzisiaj, może upływający czas i nowe doświadczenia odebrały mu nieco pewności, ale ciągle jest to pierwsze nasuwające się skojarzenie i niemal podstawowa, znana szeroko, ułomność rodzin wychowujących niepełnosprawne dziecko.