Istotną cechą nauczania jest to, iż tworzy ono strefę najbliższego rozwoju dziecka, czyli daje początek wielu wewnętrznym procesom rozwoju, rozwija i uruchamia te procesy, na razie dostępne tylko w sferze obcowania z otoczeniem i współpracy z kolegami, a potem, po przejściu rozwoju wewnętrznego, stające się wewnętrznym dorobkiem samego dziecka.” - L.S. Wygotski
Dział: Otwarty dostęp
W jaki sposób można jeszcze pełniej odpowiedzieć na potrzeby podopiecznego z głęboką niepełnosprawnością sprzężoną? Odpowiedź niesie stymulacja bazalna, która oferuje szeroki wachlarz możliwości podniesienia jakości życia osób całkowicie zależnych.
Wspomniany w tytule „rejs” to czasem dosłownie podróż w nieznane z trzyosobową załogą na pokładzie: Pedagoga – jako kapitana, Psa – jako lekarza pokładowego albo doświadczonego sternika wyznaczającego kurs i najważniejszego – Pasażera – dziecka z głęboką niepełnosprawnością, odbiorcy terapii, dla którego taka podróż, jeśli w ogóle jest możliwa, może być jedną z najpiękniejszych przygód.
Przeczytaj czym się charakteryzuje dogoterapia.
Czy każda szkoła musi mieć „klasy–oddziały”? Czy praca w stałych grupach dobranych wiekowo to jedyny sposób na rozwój i najlepsze osiągnięcia? Dyrektor Społecznej Szkoły Podstawowej „Zakątek” z Poznania dzieli się swoim doświadczeniem i wskazówkami, jak zorganizować pracę w placówce dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim.
Założenie rodziny stanowi istotną wartość i cel dla wielu ludzi. Jest też, w powszechnej opinii, jednym z głównych przywilejów, a jednocześnie zadań okresu dorosłości. Ze względu na ważne – tak z indywidualnego, jak i społecznego punktu widzenia – funkcje, na straży rodziny stoi obowiązujący w danej kulturze system norm społecznych oraz prawo. Dorośli różnią się zatem pod względem dostępu do instytucji małżeństwa i rodzicielstwa. Nie każdy ma tę samą szansę, by zaistnieć w społeczeństwie jako osoba faktycznie dorosła. Sama niepełnosprawność, według regulacji prawnych obowiązujących w Polsce, nie jest przyczyną zakazu wykonywania władzy rodzicielskiej, jednak nadal istnieje brak wrażliwości na temat prawa do rodzicielstwa osób z niepełnosprawnością
Gdy w rodzinie rodzi się niepełnosprawne dziecko, zaczyna się walka o jego życie, potem zdrowie. Kiedy należy zacząć myśleć o komunikacji z własnym dzieckiem? Naturalna wydaje się odpowiedź, że zaraz po jego narodzinach. Zapraszam Państwa do przeczytania opowieści o tym, jak uczyliśmy się komunikować z naszym dzieckiem za pomocą AAC – komunikacji alternatywnej i wspomagającej.
Wyrzuty sumienia i rodzące się z nich poczucie winy są emocjami towarzyszącymi każdemu człowiekowi. Rodzice dzieci z niepełnosprawnościami są grupą, w której emocje te nader często przybierają wymiar patologiczny – rodzą się one w rodzicu z przekonania, że zrobił coś źle, dopuścił się zaniedbania lub zaszkodził własnemu dziecku, a skutkują wypaleniem sił, problemami w relacjach z innymi ludźmi, nierzadko także depresją.
W jaki sposób osoby z zespołem Retta uczą nas, że brak możliwości mówienia nie oznacza braku komunikacji, a brak kontroli nad ciałem to nie brak umiejętności poznawczych?
Wczesna i szybka diagnoza zaburzeń ze spektrum autyzmu jest niezwykle ważna, lecz także trudna. Jest to złożony, wielowymiarowy proces. Często sprawia wiele trudności nawet doświadczonym klinicystom. To dlatego, że autyzm przyjmuje różne formy, co wynika zarówno z niejednorodności patogenetycznej, jak i z różnic indywidualnych. Dodatkowo obraz kliniczny bardzo często zaciemnia współwystępowanie innych zaburzeń.
Chcąc skutecznie wspierać ucznia w pokonywaniu ujawnianych przez niego trudności w obszarze społeczno-emocjonalnym, należy najpierw zrozumieć ich genezę. To oczywiste, że każdy z nas dorosłych chętnie przyjąłby gotowy zestaw „recept” wyjaśniających, co konkretnie należy zrobić, kiedy dziecko prezentuje określone zachowania, bez zbytniego ich analizowania. Niestety, to tak nie działa.