Rynek wydawniczy ukazuje kilka ciekawych pozycji przybliżających problemy żywieniowe z zakresu selektywności jedzenia, trudności z pobieraniem pokarmu, interwencji terapeutycznych, jednak najczęściej dotyczą one niemowląt oraz dzieci. Co w sytuacji, gdy z podobnymi problemami boryka się osoba dorosła z autyzmem, dodatkowo przejawiająca zachowania skrajnie destrukcyjne i agresywne? Czy można jej efektywnie pomóc?
Dział: Temat numeru
Kiedyś w rozmowie, jedna z moich koleżanek – superwizorek behawioralnych, powiedziała: „Wiesz, ładnych kilka lat zajęło mi zrozumienie prostej prawdy o naszych uczniach. Że: najpierw jest wczesna interwencja, która trwa zazwyczaj ok. 4–5 lat, potem jest szkoła, która trwa około 18 lat, a potem… zaczyna się ŻYCIE, które trwa całe życie. I to właśnie jest bramka, do której powinniśmy grać w naszej pracy”. Te słowa towarzyszą mi od wielu lat i determinują moje poglądy na terapię i edukację na każdym ich etapie. W artykule przedstawiam zarówno samą koncepcję przygotowania ucznia do dorosłości, jak i przykład jej wdrożenia.
Zdecydowana większość dzieci otrzymuje wsparcie AAC dopiero po ukończeniu drugiego–trzeciego roku życia. Często dużo później. Dlaczego się tak dzieje i co należy zrobić, aby interwencja AAC była prawdziwie WCZESNĄ interwencją? W artykule chciałabym odpowiedzieć na najczęściej pojawiające się pytania, padające ze strony rodziców, nauczycieli oraz terapeutów małych dzieci ze złożonymi potrzebami komunikacyjnymi.
Od kilku miesięcy, nieco w cieniu pandemii, przez środowisko edukacyjne przetacza się burzliwa dyskusja na temat zmian w szkolnictwie specjalnym i poradnictwie, o których mowa w dokumencie Edukacja dla wszystkich – ramy rozwiązań legislacyjno-organizacyjnych na rzecz wysokiej jakości kształcenia włączającego dla wszystkich osób uczących się. Jakie rozwiązania zawiera projekt i co one oznaczają?
Każdy człowiek, również niepełnosprawny, ma prawo do pełnego uczestnictwa i równych szans w życiu społecznym. Edukacja włączająca jest do tego drogą kluczową, gdyż opiera się na ideach humanistycznych. Czym więc jest edukacja włączająca i w jaki sposób jest wdrażana w system polskiej oświaty?
Jak budować efektywny program edukacyjno-terapeutyczny osoby z głęboką niepełnosprawnością? Jakie są najważniejsze elementy IPET-u optymalizujące całościową pracę rewalidacyjną z uczniami?
Wybierając metody pracy oraz środki dydaktyczne, należy kierować się zasadą różnorodności w zależności od indywidualnych potrzeb dziecka, a działania z wykorzystaniem narzędzi technologii informacyjno-komunikacyjnej (TIK) wprowadzać w taki sposób, by obok innych aktywności dziecka stanowiły jeden z elementów procesu dydaktyczno-wychowawczego mającego na celu optymalne wsparcie jego rozwoju. Zatem z jakich narzędzi TIK warto skorzystać?
Nauka czytania i pisania jest procesem bardzo złożonym, zatem uczeń w jej toku może napotkać wiele różnorakich trudności. Dzieci niemówiące lub z minimalnym zasobem mowy czynnej natrafiają na pewne specyficzne problemy będące skutkiem niemówienia. Istotne jest zwrócenie uwagi na kilka kluczowych zagadnień w przygotowaniu użytkownika AAC do uczestnictwa w świecie czytania i pisania. Jakie to zagadnienia i jak pomóc dziecku przezwyciężyć trudności?
Analizując charakterystykę dziecka z ASD (autism spectrum disorder), można zauważyć zarówno dużą różnorodność funkcjonalną, jak i specyfikę dziecka. Przygotowanie zindywidualizowanego programu terapii i edukacji stanowi więc duże wyzwanie, a jego opracowanie powinno być poprzedzone oceną funkcjonalną dziecka, która pomoże określić nam jego aktualny poziom i potencjalne, wyłaniające się umiejętności, wokół których będzie budowany program. Jak zatem opracować program terapeutyczny dla dziecka z ASD?
W artykule opisano specyfikę nauczania nastolatka z rdzeniowym zanikiem mięśni. Autorka dzieli się swoimi doświadczeniami i refleksjami dotyczącymi kompetencji nauczyciela decydującego się na pracę z dzieckiem z niepełnosprawnością ruchową.
Największym niebezpieczeństwem dla większości z nas nie jest to, że mierzymy za wysoko i nie osiągamy celu, ale to, że mierzymy za nisko i cel osiągamy.
Michał Anioł
Zaangażowanie rodziny w proces budowania sposobów porozumiewania się z dzieckiem niemówiącym jest kluczowe. Rodzina, której nie udało się znaleźć skutecznego sposobu komunikacji ze swoim dzieckiem, odczuwa rozgoryczenie i zmęczenie różnymi, nieefektownymi oddziaływaniami i często ma poczucie wypalenia. Jakie są zatem kryteria warunkujące skuteczność oddziaływań AAC w środowisku rodzinnym?