Teoria poliwagalna w neuronaukowy sposób wyjaśnia nasze reakcje na niebezpieczeństwo i zagrożenie. Dzięki niej możemy zrozumieć, dlaczego reagujemy w taki, a nie inny sposób, skąd to się bierze, i podpowiada, jak możemy sobie z daną sytuacją poradzić, jak zadbać o układ nerwowy, aby osiągnąć stan spokoju, gotowości do nauki i kreatywność, a także z jakich ćwiczeń skorzystać.
Aktywność plastyczna jest niezwykle ważna i niezbędna do naszego rozwoju, edukacji, terapii, relaksacji i procesu zdrowienia. Poznawanie i korzystanie z nowych możliwości twórczych uatrakcyjnia i wzbogaca doświadczenia oraz daje większy wachlarz możliwości terapeutycznych. Warto poznać to, co nieznane i ciekawe, aby móc wdrażać nowe pomysły w swojej pracy z korzyścią dla pacjenta czy uczestnika. W niniejszym artykule odejdziemy od schematów i otworzymy się na nowe propozycje technik.
W artykule przedstawiono przegląd badań dotyczący wspomagania rozwoju i funkcjonowania człowieka za pomocą zooterapii. Wykazano w nich dobroczynny wpływ zwierząt na funkcjonowanie neurologiczne, somatyczne i psychiczne człowieka. Informacje zawarte w artykule mogą stanowić inspiracje terapeutyczne dla terapeutów, opiekunów, pedagogów specjalnych, psychologów i innych specjalistów pracujących i wspierających osoby z zespołem Downa.
Te „dziwne” litery i cyfry mogą być różne. Spotykamy je w opiniach, diagnozach, orzeczeniach. ODD, OCD, ADHD, ZT, ASD, FAS, F91, F84 itd. Czy na studiach zostałeś przygotowany do pracy z nimi? Czy mówiono Ci, co zrobić, gdy uczeń np. wskakuje na ławkę i krzyczy? Zwraca się do nauczyciela wulgarnie? Przestaje chodzić do szkoły? Pluje na ławkę i rozmazuje ślinę? Odmawia wejścia do klasy? Czy wiesz, jak postępować? Co jest OK w procesie wychowawczym, a co nie? Gdzie leżą granice Twojej odpowiedzialności? W poniższym artykule przedstawię najbardziej praktyczne rozwiązania, które mogą ułatwić pracę z „trudnym uczniem” i sprawić, by była ona efektywna.
Z badań nad mózgiem wynika, że informacje o zabarwieniu emocjonalnym zostają łatwiej zapamiętane niż neutralne[1].
Ideą „porannego kręgu” było opracowanie polisensorycznej stymulacji dla dzieci z głębszą niepełnosprawnością intelektualną. Celem zajęć było utworzenie płaszczyzny do spotkania, komunikacji dziecka z terapeutą i innymi rówieśnikami w warunkach i klimacie sprzyjających budowaniu relacji, zaufania i poczucia bezpieczeństwa. Jest to swoisty rytuał, umożliwiający odbiór wrażeń z otoczenia za pomocą wszystkich dostępnych zmysłów. Oddziaływania terapeutyczne powinny bowiem wpływać zarówno na umysł dziecka, jak i na jego emocje oraz uczucia. Jak zaplanować przebieg zajęć, aby nie tylko stymulować zmysły, ale również dać możliwość komunikacji z inną osobą?
W niniejszym artykule przyjrzymy się terapii akceptacji i zaangażowania (ACT) i przede wszystkim skupimy się na metodach pracy, praktycznych ćwiczeniach ukierunkowanych na rozwinięcie elastyczności psychologicznej w kontekście pracy z depresyjnym nastolatkiem z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim. Zaproponujemy sytuacje oraz techniki terapeutyczne, które będzie można z powodzeniem zaaranżować zarówno w warunkach gabinetowych, jak i domowych.
Co to są zaburzenia więzi? Czy mamy aktualną wiedzę dotyczącą tego aspektu? Czy niepełnosprawność intelektualna lekkiego stopnia intensyfikuje objawy pozabezpiecznego przywiązania? Poniżej przedstawiam proponowane wskazania, formy pracy i oddziaływań psychoterapeutycznych poprawiających funkcjonowanie dziecka w obszarze emocjonalnym i relacji społecznych.
Dzieciom z zespołem Aspergera brak motywacji do nawiązywania kontaktów interpersonalnych, choć – jak wskazują wyniki badań – pojawia się u nich chęć tworzenia bliskich relacji. Holistyczne podejście do pomocy terapeutycznej, które uwzględnia zarówno wsparcie terapeutyczne dzieci, jak i ich rodziców, jest ważnym elementem do budowania więzi z innymi ludźmi. Jak je zorganizować i jakie są kluczowe elementy pracy?
Tematyka mutyzmu wybiórczego budzi coraz większe zainteresowanie specjalistów. Nadal trwa dyskusja, kto powinien prowadzić terapię i jaki sposób jest najlepszy. Jedni uważają, że jedyną słuszną formą pomocy są oddziaływania grupowe, drudzy, że indywidualne, a jeszcze inni, że logopedyczne. A jak jest naprawdę? O tym poniższy artykuł.
Współcześnie coraz częściej u dzieci diagnozuje się spektrum autyzmu. Liczba osób rozwijających się w tym wzorcu rozwojowym zwiększa się w szybkim tempie. Każdy nauczyciel, psycholog, pedagog, terapeuta prędzej czy później spotka na swojej ścieżce zawodowej co najmniej jedno dziecko z ASD. Warto poszukiwać i otwierać się na nowe, inne spojrzenia skutecznego wspierania tych osób, biorąc pod uwagę ich wzorzec rozwojowy. Dlaczego terapia skoncentrowana na rozwiązaniach tak dobrze sprawdza się w pracy z różnymi ludźmi, w tym z osobami ze spektrum autyzmu?
Czym jest outdoor education? Jak Leśne Przedszkola i Leśne Szkoły wykorzystują outdoor education do pracy terapeutycznej z dziećmi z ASD? Co takiego proponuje i jak działa outdoor education?
Generalizacja jest jednym z warunków skuteczności zajęć TUS oraz uznania, że zakończyły się one sukcesem. Celem wdrażania generalizacji jest dojście do etapu, kiedy kształtowane lub zmodyfikowane zachowania są prezentowane przez ucznia w różnych środowiskach oraz w obecności różnych osób, a nie tylko terapeuty. Jak to zrobić w praktyce?
