Dział: Metody terapii

Bardzo często w programach terapeutycznych dla dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu zawarte są zalecenia, by dawać więcej czasu na reakcję (nawet aż 5 sekund). Nie zdajemy sobie sprawy, że te 5 s może zadecydować, czy uda nam się uzyskać samodzielną reakcję, czy będziemy musieli udzielić dodatkowego wsparcia. Jak zatem wypracować płynność reakcji?

Co sprawia, że dzieci z ASD (Autism Spectrum Disorder) nie tylko mają trudności z przyjmowaniem pokarmów, ale też ich charakter jest poważniejszy w porównaniu z dziećmi rozwijającymi się prawidłowo? Odpowiedź nie jest łatwa, ponieważ podłoże tych problemów może być różnorodne. Postaram się przedstawić kluczowe trudności, na które należy zwrócić uwagę, gdy nasz podopieczny je wybiórczo.

Zaplanowanie procesu oddziaływań terapeutycznych wymaga wstępnej obserwacji i oceny funkcjonowania dziecka, uwzględnienia jego mocnych stron i obszarów deficytowych. W charakterystycznym, klasycznym obrazie autyzmu często im młodsze dziecko, krótko po diagnozie, tym trudniejszy początek terapii. Dzieje się tak dlatego, że małe dziecko z ASD charakteryzuje się najczęściej m.in. brakiem uważności na uczestnika interakcji, często nie zwraca uwagi na drugą osobę, nie podąża za kierunkiem patrzenia drugiej osoby oraz nie dzieli wspólnego pola uwagi. Z jakimi trudnościami można się spotkać na początku terapii i co może nam pomóc we wstępnej diagnozie?

Kompleksowe wsparcie rozwoju dziecka z opóźnionym rozwojem powinno być holistycznym, spójnym oddziaływaniem specjalistów z różnych dziedzin, tj.: psychologa, pedagoga, logopedy, a także terapeuty integracji sensorycznej (SI). Kluczowa jest trafna diagnoza oraz zoperacjonalizowanie celów terapeutycznych, aby ukierunkować terapię na konkretne deficyty dziecka. W niniejszym artykule zostanie przedstawiona charakterystyka zaburzeń procesów integracji sensorycznej oraz zostaną omówione praktyczne wskazówki terapeutyczne możliwe do wykorzystania zarówno w gabinecie specjalisty, jak i w środowisku domowym.

Zmysłem wiodącym w rozwoju człowieka, zarówno w jego procesie uczenia się, jak i czerpania radości z otoczenia, jest wzrok. Poprawne widzenie wpływa na jakość życia, umożliwia optymalny rozwój społeczny i osobisty. W artykule zaprezentowano, jak przeprowadzić diagnozę wstępną mechanizmów posturalnych i funkcji wzrokowych oraz zestaw ćwiczeń usprawniających czucie ciała i ruchy naprzemienne.

Aktualnie dzięki możliwości wczesnego wykrywania wady słuchu oraz rozszerzeniu czasu i metod terapii, dzieci z uszkodzonym narządem słuchu mają większe szanse na swobodne funkcjonowanie w środowisku osób słyszących. Poniższy artykuł ma na celu przybliżenie zagadnienia pracy z dzieckiem z uszkodzonym narządem słuchu. Zawiera także praktyczne wskazówki do wdrożenia podczas prowadzenia zajęć z uczniami z wadą słuchu.

Analiza wpływu odruchów ustno-twarzowych na czynności motoryczne narządów mowy pokazuje, jak istotna jest ich integracja dla rozwoju artykulacji. W artykule autorka zwraca uwagę czytelników na powiązanie wybranych odruchów ustno- -twarzowych z odruchami tonicznymi oraz na rolę integracji sensorycznej we wspieraniu mowy dziecka, w tym tego z niepełnosprawnością intelektualną (NI). Praktycznym uzupełnieniem są scenariusze zajęć dla dzieci w wieku przedszkolnym rozwijające procesy przetwarzania sensorycznego oraz wspierające rozwój mowy.

Sprawność okulomotoryczna ma bezpośrednie przełożenie na takie podstawowe umiejętności, jak m.in.: wchodzenie po schodach, łapanie piłki czy aktywność na placu zabaw. Jest też bazą dla wyższych funkcji percepcyjnych związanych np. z nauką czytania i pisania oraz spostrzeganiem, zauważaniem zmian w otoczeniu czy obserwowaniem nadjeżdżającego pojazdu. Zakres i jakość ruchów oczu wpływa na to, w jaki sposób uczeń będzie spostrzegał świat i na ile efektywna będzie jego uwaga wzrokowa. Jak przeprowadzić proces diagnozy i jakie oddziaływania wprowadzić, aby realnie poprawić jakość życia podopiecznych?