Analizując charakterystykę dziecka z ASD (autism spectrum disorder), można zauważyć zarówno dużą różnorodność funkcjonalną, jak i specyfikę dziecka. Przygotowanie zindywidualizowanego programu terapii i edukacji stanowi więc duże wyzwanie, a jego opracowanie powinno być poprzedzone oceną funkcjonalną dziecka, która pomoże określić nam jego aktualny poziom i potencjalne, wyłaniające się umiejętności, wokół których będzie budowany program. Jak zatem opracować program terapeutyczny dla dziecka z ASD?
Kategoria: Artykuły
Czytałam gdzieś, że rodzice dzieci, które są całkowicie niesprawne i zależne w każdym calu od innych, w zasadzie boją się dwóch rzeczy: tego, że dziecko nie da rady i umrze, oraz tego, że ich przeżyje i nie będą mogli się nim zajmować. Opieka nad nieuleczalnie chorym dzieckiem absorbuje fizycznie – bo tak wiele rzeczy trzeba codziennie zrobić, emocjonalnie – ponieważ ciągle zachodzą pogorszenia i trzeba podejmować próby, aby polepszyć i utrzymać stan stabilny, i duchowo – z czasem uświadamiamy sobie, że nasze możliwości wpływu na poprawę stanu zdrowia dziecka są ograniczone.
Mózgowe zaburzenia widzenia (CVI) są problemem, którego nie da się wykryć podczas zwykłego badania okulistycznego, nie widać go na MRI, nie określą go dokładnie nawet badania VEP (wzrokowe potencjały wywołane). Jest to problem, który może znacznie ograniczyć wszystkie inne możliwości dziecka: ruchowe, poznawcze lub interpersonalne.
Czym jest, a czym nie jest modelowanie AAC? Po co to robimy? Czy to to samo, co podpowiadanie albo uczenie naśladownictwa? Jak samemu nauczyć się dobrze modelować?
Tiki to mimowolne, czyli niezależne od woli, szybkie, nagłe, krótkotrwałe, skoordynowane i nierytmiczne skurcze mięśni jednej lub więcej części ciała lub wydawane dźwięki bądź słowa. Na ogół są traktowane jako zjawisko przemijające i niegroźne. Mają one jednak znaczący wpływ na ogólne funkcjonowanie dziecka, jego poczucie własnej wartości, relacje społeczne i czasami osiągane wyniki w szkole.
Dzieci i młodzież z mózgowym porażeniem dziecięcym często nie doświadczają podczas dnia momentu relaksu, akceptacji, są wewnętrznie osamotnione w swoim cierpieniu. Tutaj z pomocą przychodzi TANTSU. Autorzy tego artykułu, terapeuci i instruktorzy Watsu podczas terapii umożliwiają swoim podopiecznym wejście w stan relaksu, pozwalają im wreszcie odpocząć, zbudować stan akceptacji, tak bardzo im potrzebny.
Stresu nie powinno się rozpatrywać wyłącznie w kategorii biologicznej. Należy go interpretować również jako wzajemną interakcję pomiędzy człowiekiem a jego otoczeniem, szczególnie gdy relacja ta jest oceniana przez niego jako obciążająca lub przekraczająca zasoby, a przez to zagrażająca jego dobrostanowi. Podmiot, zdając sobie z tego sprawę i przeżywając intensywne oraz często przykre emocje, będzie dążył do zmiany sytuacji. Badacze określili aktywność, która jest ukierunkowana na zmianę, mianem „radzenie sobie ze stresem”.
Poniższy artykuł opisuje przeżycia, refleksje i proces emocjonalny, jaki towarzyszył prowadzonemu przeze mnie nauczaniu indywidualnemu jednego z uczniów.
Zaburzenie Przetwarzania Sensorycznego (ang. Sensory Processing Disorder, SPD) jest obecnie cenioną na świecie kategorią diagnostyczną. Oprócz nowych możliwości oceny funkcjonowania osób z deficytami sensorycznymi, pociąga za sobą zmiany w podejściu terapeutycznym, a co za tym idzie, umożliwia terapeutom otworzenie się na inne modele terapii i wsparcia dla dzieci. O tym, jak Zaburzenia Przetwarzania Sensorycznego powstały, jak wygląda nowy model terapeutyczny dla dzieci z SPD i co on dla nich oznacza, przeczytasz w tym artykule.
W tym artykule chciałabym przybliżyć środowisko i realia, w jakich znajduje się dziecko na Oddziale Intensywnej Terapii Noworodka (ITN). Myślę, że mają one ogromny wpływ na jego późniejsze funkcjonowanie i odnalezienie się w grupie i społeczeństwie. Ponieważ mam możliwość obserwować rozwój pacjentów także w domu, chciałabym podzielić się z Państwem moimi spostrzeżeniami.
Szymon Bończak, zwany Preclem jest fanem motocykli, heavymetalowego zespołu Iron Maiden i horrorów. Wyróżnia go też to, że choruje na rdzeniowy zanik mięśni typu I (SMAI – rzadka choroba genetyczna polegająca na zaniku mięśni i prowadząca do głębokiej niepełnosprawności ruchowej). Szymon ma 14 lat i jest uczniem 5 klasy. Poniżej rozmowa z Preclem o możliwościach poprawy edukacji z punktu widzenia ucznia.
W artykule opisano specyfikę nauczania nastolatka z rdzeniowym zanikiem mięśni. Autorka dzieli się swoimi doświadczeniami i refleksjami dotyczącymi kompetencji nauczyciela decydującego się na pracę z dzieckiem z niepełnosprawnością ruchową.