Kategoria: Artykuły

W jakim wieku dziewczyna powinna pójść do ginekologa? W jaki sposób rodzic, opiekun czy terapeuta może pomóc dziewczynce i kobiecie z niepełnosprawnością przygotować się do wizyty i badania ginekologicznego?

Byłoby, bowiem rzeczą bardzo pomocną, gdyby ludzie mówili więcej o śmierci i umieraniu jako nieodłącznych zjawiskach życia, tak jak nikt się nie waha mówić o tym, że jakaś kobieta oczekuje dziecka. 
(Kűbler-Ross, 1998) 

Założenie rodziny stanowi istotną wartość i cel dla wielu ludzi. Jest też, w powszechnej opinii, jednym z głównych przywilejów, a jednocześnie zadań okresu dorosłości. Ze względu na ważne – tak z indywidualnego, jak i społecznego punktu widzenia – funkcje, na straży rodziny stoi obowiązujący w danej kulturze system norm społecznych oraz prawo. Dorośli różnią się zatem pod względem dostępu do instytucji małżeństwa i rodzicielstwa. Nie każdy ma tę samą szansę, by zaistnieć w społeczeństwie jako osoba faktycznie dorosła. Sama niepełnosprawność, według regulacji prawnych obowiązujących w Polsce, nie jest przyczyną zakazu wykonywania władzy rodzicielskiej, jednak nadal istnieje brak wrażliwości na temat prawa do rodzicielstwa osób z niepełnosprawnością

W pracy z dziećmi i młodzieżą z różnymi problemami rozwojowymi zawsze konieczne jest przygotowanie zintegrowanego planu długofalowych oddziaływań, mających na celu przygotowanie danej osoby do przyszłego pełnego uczestnictwa w dorosłym życiu. W przypadku gdy niepełnosprawność dziecka ogranicza lub uniemożliwia jego udział w życiu społecznym, musimy odnaleźć takie rodzaje dostępu, które zniwelują napotykane przez dziecko bariery.

Wydaje się, że żadna grupa uczniów nie czerpie tak ogromnej radości z osiągnięć w nauce, jak dzieci z niepełnosprawnością. One bowiem uczą się w szkole przede wszystkim „życia”. Osiągnięte przez nie umiejętności tworzą się często w pocie czoła, w walce z niedoskonałościami własnego ciała i barierami w najbliższym środowisku. Dopiero wówczas, gdy nauczyciel potrafi porozumieć się z uczniem, można powiedzieć, że zaczęła się nie tylko komunikacja, ale i prawdziwa edukacja.

W artykule zawartym w poprzednim numerze czasopisma „Terapia Specjalna…” zaprezentowałam kolejne kroki w postępowaniu diagnostycznym niezbędnym w sytuacji, gdy u podopiecznego lub ucznia pojawiają się zachowania autoseksualne. Zebranie tak szczegółowych danych jest konieczne, aby zobaczyć owo zachowanie w szerszym kontekście, a także ustalić, jaka jest przyczyna masturbacji u konkretnej osoby, na ile jej zachowanie narusza normy społeczne (np. odbywa się w obecności innych osób) lub zdrowotne (np. powoduje uszkodzenia) oraz jakie są możliwości osoby w zakresie ewentualnej modyfikacji zachowania.

Zespół Marfana w Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-11 objęty jest kodem Q87.4. Jednostka ta należy do grupy chorób genetycznych i dotyka tkanki łącznej. Mechanizm dziedziczenia kształtuje się dwojako. Szacuje się, że 70–80% stanowi dziedziczenie bezpośrednie od rodziców lub krewnych, a pozostałe 30–20% jest wynikiem mutacji samoistnej. Choroba ta jest dziedziczona w sposób autosomalny dominujący.