W jaki sposób można jeszcze pełniej odpowiedzieć na potrzeby podopiecznego z głęboką niepełnosprawnością sprzężoną? Odpowiedź niesie stymulacja bazalna, która oferuje szeroki wachlarz możliwości podniesienia jakości życia osób całkowicie zależnych.
Kategoria: Artykuły
Wspomniany w tytule „rejs” to czasem dosłownie podróż w nieznane z trzyosobową załogą na pokładzie: Pedagoga – jako kapitana, Psa – jako lekarza pokładowego albo doświadczonego sternika wyznaczającego kurs i najważniejszego – Pasażera – dziecka z głęboką niepełnosprawnością, odbiorcy terapii, dla którego taka podróż, jeśli w ogóle jest możliwa, może być jedną z najpiękniejszych przygód.
Przeczytaj czym się charakteryzuje dogoterapia.
„Muzyka jest uniwersalnym środkiem przekazu, metodą porozumiewania się. Jest mową bez słów, mową uczuć, specyficznym językiem, posługującym się niezliczonym bogactwem środków ekspresji, wyrażanych poprzez dźwięki” (Nordoff, Robbins 2008, s. 47).
Jak aktywizować osoby z głęboką, wieloraką niepełnosprawnością do realizowania wytworów? Co może motywować nas do osiągnięcia wyniku? Jak wykorzystać zasoby uczniów, którzy nie mają możliwości wykonania czynności od początku do końca w pełni samodzielnie?
Rozwój dziecka bywa obarczony licznymi wyzwaniami. Poszukujemy wtedy sposobów na ułatwienie komunikacji i wzrastania. Program „Senso Paka” wyrasta z potrzeby terapeutów i rodziców, by zapewnić możliwie najlepsze warunki. Uwzględnia wrażliwość uczestników, poziom rozwoju dziecka i świadomości dorosłego, a także ich aktualną kondycję. Jednocześnie jest obarczony ryzykiem, że szansa ta pozostanie niewykorzystana. Na czym polega to napięcie? Dlaczego mowa o ryzyku?
Komunikacja z osobami z głęboką, wieloraką niepełnosprawnością najczęściej jest przedsymboliczna, a jej wspieranie stanowi wyzwanie dla terapeutów. Paul Watzlawick, niemiecki psycholog, filozof i teoretyk komunikacji uważa, że już sama fizyczna obecność wystarczy do komunikacji, a w towarzystwie drugiego człowieka każde zachowanie jest komunikacyjne.
Czy każda szkoła musi mieć „klasy–oddziały”? Czy praca w stałych grupach dobranych wiekowo to jedyny sposób na rozwój i najlepsze osiągnięcia? Dyrektor Społecznej Szkoły Podstawowej „Zakątek” z Poznania dzieli się swoim doświadczeniem i wskazówkami, jak zorganizować pracę w placówce dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim.
Jak współpracować z rodzicami? Jak określać wspólne cele i jakie metody mogą być pomocne w budowaniu współpracy? Jak radzić sobie z problemami pojawiającymi się podczas pracy z rodzicem?
W wypowiedziach opiekunów, takich osób jak mój syn Piotr, wciąż powtarza się opinia, że naszym podopiecznym system wsparcia nie oferuje właściwie nic. Nie ma w tym przesady. Oferta, z której można ewentualnie skorzystać, jest albo krótkoterminowa i niepewna (projekty), albo niedostępna ze względu na dużą odległość od miejsca zamieszkania i brak transportu, często niedopasowana do charakteru zaburzeń i realnego funkcjonowania.
Współwystępowanie zaburzeń psychicznych u osób z NI wkraczających w dorosłość silnie oddziałuje na ich przystosowanie do niezależnego życia, czy na przystosowanie do miejsca pracy. Jak zatem pomóc? Jak poradzić sobie z trudnościami diagnostycznymi oraz jakie są możliwości interwencji?
„Nie możemy iść dzisiaj do kina. Dozwolone od lat 18. Mówić »chłopiec mój, moja dziewczyna«. Dozwolone od lat 18”. Któż z nas nie marzył o ukończeniu wieku, w którym „wszystko wolno”. Po przekroczeniu tej granicy odkrywa się jednak, że niekoniecznie oznacza to wejście w dorosłość. Ta bowiem wiąże się z obowiązkami, z przejęciem odpowiedzialności za swoje życie. Wykonanie takiego, bądź co bądź, milowego kroku, zawsze jest trudne. Kiedy jednak do głosu dochodzi niepełnosprawność, wydaje się to jeszcze bardziej skomplikowane.