Współcześnie coraz częściej u dzieci diagnozuje się spektrum autyzmu. Liczba osób rozwijających się w tym wzorcu rozwojowym zwiększa się w szybkim tempie. Każdy nauczyciel, psycholog, pedagog, terapeuta prędzej czy później spotka na swojej ścieżce zawodowej co najmniej jedno dziecko z ASD. Warto poszukiwać i otwierać się na nowe, inne spojrzenia skutecznego wspierania tych osób, biorąc pod uwagę ich wzorzec rozwojowy. Dlaczego terapia skoncentrowana na rozwiązaniach tak dobrze sprawdza się w pracy z różnymi ludźmi, w tym z osobami ze spektrum autyzmu?
Kategoria: Artykuły
Tiki nerwowe to nawracające, gwałtowne i nierytmiczne ruchy – w przypadku tików ruchowych, bądź wokalizacje – w przypadku tików głosowych – pojawiające się najczęściej w seriach. Z reguły poprzedzane są konkretnym uczuciem, które odpowiada za wystąpienie tiku, np. uczucie zalegania w drogach oddechowych wymagające odchrząknięcia czy też uczucie napięcia mięśni szyi wywołujące ruch głowy. Czynności te z reguły przynoszą chwilową ulgę. Na przykładzie 10-letniej dziewczynki z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim autorka prezentuje podjęte działania zastosowane podczas terapii tików.
Na mocy ustawy z dnia 12 maja 2022 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz niektórych innych ustaw oraz ustawy Karta Nauczyciela wprowadzono szereg zmian dla szkół i przedszkoli. Jedna z ważniejszych zmian dotyczy standaryzacji zatrudniania specjalistów szkolnych, do grona których dołączył od 1 września 2022 r. pedagog specjalny. Ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie obowiązku zatrudniania pedagoga specjalnego w publicznych i niepublicznych szkołach podstawowych i ponadpodstawowych oraz przedszkolach innych niż specjalne. Dotyczy to również ich zespołów, oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawowych, a także szkół artystycznych realizujących treści z zakresu kształcenia ogólnego.
Fobia społeczna, często nierozerwalnie połączona z kategoryczną odmową chodzenia do szkoły, związana jest z czynnikami podtrzymującymi, takimi jak pragnienie do zaprezentowania się w korzystnym świetle przed grupą rówieśniczą i przekonaniem, że tego celu nie da się osiągnąć. Często występują także zniekształcenia kognitywne dotyczące kompetencji własnych. W niniejszym artykule zostanie przedstawiony przypadek Filipa – chłopca z niepełnosprawnością intelektualną oraz diagnozą spektrum autyzmu, który zmaga się także z lękiem społecznym.
Z punktu widzenia psychotraumatologii tłem i genezą rozwinięcia anoreksji są zwykle doświadczenia traum w relacjach z najbliższymi opiekunami. Mogą to być np. przeżycia nastolatek związane z trudnościami w małżeństwie rodziców, brakiem właściwej i zdrowej miłości rodzicielskiej, brakiem akceptacji w środowisku szkolnym, rówieśniczym, doświadczenia wszelkich form przemocy czy negatywne uwagi ze strony innych ludzi. Na co zwrócić uwagę, pracując z podopiecznym z anoreksją?
Aby lepiej zrozumieć, jak rozwój emocjonalny osób z NI jest wkomponowany w rozwój ogólny, można wykorzystać fazowy model Antona Došena. Model ten został stworzony na podstawie rozwoju emocjonalnego dziecka neurotypowego, gdyż osoby z NI przechodzą przez te same etapy dorastania. Jakie są jego fazy oraz zadania terapeuty w poszczególnych obszarach?
Trudności wychowawcze są nieodłączną częścią procesu dorastania młodego człowieka. Jest to ogromne wyzwanie zarówno dla rodziców dziecka, jak i dla nauczycieli w szkole. Sytuacja jest jeszcze trudniejsza, kiedy zachowania opozycyjno-buntownicze występują u osoby z zaburzeniami rozwojowymi, a ich siła i natężenie zagrażają bezpieczeństwu jej samej i osobom z najbliższego otoczenia. Jak sobie z nimi poradzić?
Czym jest outdoor education? Jak Leśne Przedszkola i Leśne Szkoły wykorzystują outdoor education do pracy terapeutycznej z dziećmi z ASD? Co takiego proponuje i jak działa outdoor education?
Generalizacja jest jednym z warunków skuteczności zajęć TUS oraz uznania, że zakończyły się one sukcesem. Celem wdrażania generalizacji jest dojście do etapu, kiedy kształtowane lub zmodyfikowane zachowania są prezentowane przez ucznia w różnych środowiskach oraz w obecności różnych osób, a nie tylko terapeuty. Jak to zrobić w praktyce?
Z autystycznej triady obejmującej trzy węzłowe obszary funkcjonowania, tj. zachowania społeczne, komunikacja oraz sztywne wzorce zachowania, zazwyczaj najwięcej nieprawidłowości występuje w obszarze społecznym. Osoby te mają ograniczoną zdolność tworzenia relacji z innymi ludźmi, uczestniczenia w interakcjach, rozpoznawania i nazywania emocji. Ogromne trudności sprawiają im sytuacje, w których trzeba poradzić sobie z emocjami – najczęściej negatywnymi. Co można zrobić, aby ta sprawiająca kłopoty emocjonalna rzeczywistość była dla osób z autyzmem bardziej przystępna? Jakie oddziaływania zastosować, aby rozbudować repertuar umiejętności, które w znacznym stopniu ułatwią funkcjonowanie podopiecznego w tej sferze życia?
Pierwszym krokiem do rozwijania umiejętności zrozumienia i nazywania emocji dziecka z niepełnosprawnościami jest wyraźne zauważenie przez jego opiekunów tego, że one są. Emocje można przyjąć słowami „Widzę, że jesteś smutny” albo „Widzę, że jesteś wkurzony”. To pierwszy, najważniejszy krok do tego, by emocje mogły zaistnieć w świadomości dziecka. Jest to też wyraz zaakceptowania czyjegoś stanu emocjonalnego. Niezależnie od tego, jaki ten stan jest, nazywając go, dajemy dziecku szansę na zaobserwowanie swoich emocji i zaakceptowanie siebie razem ze swoimi emocjami. Dlaczego jest to tak ważne i jak to zrobić?
Aby odnaleźć zachowanie zastępcze dla agresji u dziecka, należy przede wszystkim nawiązać z nim relację i zrozumieć podstawę jego zachowania. Jak to zrobić w praktyce? Jakie są kluczowe elementy w pracy z dzieckiem?