Właściwa organizacja zajęć TUS ma znaczny wpływ na sukces terapeutyczny uczestników zajęć. Elementy ważne dla tego procesu to m.in. przygotowanie do zajęć, bloki tematyczne, formy pracy terapeutycznej, czas i częstotliwość trwania spotkań, liczebność grup oraz kryteria doboru uczestników. W niniejszym artykule autorki pokazują, jak prawidłowo zorganizować zajęcia TUS.
Teoria poliwagalna w neuronaukowy sposób wyjaśnia nasze reakcje na niebezpieczeństwo i zagrożenie. Dzięki niej możemy zrozumieć, dlaczego reagujemy w taki, a nie inny sposób, skąd to się bierze, i podpowiada, jak możemy sobie z daną sytuacją poradzić, jak zadbać o układ nerwowy, aby osiągnąć stan spokoju, gotowości do nauki i kreatywność, a także z jakich ćwiczeń skorzystać.
Aktywność plastyczna jest niezwykle ważna i niezbędna do naszego rozwoju, edukacji, terapii, relaksacji i procesu zdrowienia. Poznawanie i korzystanie z nowych możliwości twórczych uatrakcyjnia i wzbogaca doświadczenia oraz daje większy wachlarz możliwości terapeutycznych. Warto poznać to, co nieznane i ciekawe, aby móc wdrażać nowe pomysły w swojej pracy z korzyścią dla pacjenta czy uczestnika. W niniejszym artykule odejdziemy od schematów i otworzymy się na nowe propozycje technik.
W artykule przedstawiono przegląd badań dotyczący wspomagania rozwoju i funkcjonowania człowieka za pomocą zooterapii. Wykazano w nich dobroczynny wpływ zwierząt na funkcjonowanie neurologiczne, somatyczne i psychiczne człowieka. Informacje zawarte w artykule mogą stanowić inspiracje terapeutyczne dla terapeutów, opiekunów, pedagogów specjalnych, psychologów i innych specjalistów pracujących i wspierających osoby z zespołem Downa.
Te „dziwne” litery i cyfry mogą być różne. Spotykamy je w opiniach, diagnozach, orzeczeniach. ODD, OCD, ADHD, ZT, ASD, FAS, F91, F84 itd. Czy na studiach zostałeś przygotowany do pracy z nimi? Czy mówiono Ci, co zrobić, gdy uczeń np. wskakuje na ławkę i krzyczy? Zwraca się do nauczyciela wulgarnie? Przestaje chodzić do szkoły? Pluje na ławkę i rozmazuje ślinę? Odmawia wejścia do klasy? Czy wiesz, jak postępować? Co jest OK w procesie wychowawczym, a co nie? Gdzie leżą granice Twojej odpowiedzialności? W poniższym artykule przedstawię najbardziej praktyczne rozwiązania, które mogą ułatwić pracę z „trudnym uczniem” i sprawić, by była ona efektywna.
Z badań nad mózgiem wynika, że informacje o zabarwieniu emocjonalnym zostają łatwiej zapamiętane niż neutralne[1].
Ideą „porannego kręgu” było opracowanie polisensorycznej stymulacji dla dzieci z głębszą niepełnosprawnością intelektualną. Celem zajęć było utworzenie płaszczyzny do spotkania, komunikacji dziecka z terapeutą i innymi rówieśnikami w warunkach i klimacie sprzyjających budowaniu relacji, zaufania i poczucia bezpieczeństwa. Jest to swoisty rytuał, umożliwiający odbiór wrażeń z otoczenia za pomocą wszystkich dostępnych zmysłów. Oddziaływania terapeutyczne powinny bowiem wpływać zarówno na umysł dziecka, jak i na jego emocje oraz uczucia. Jak zaplanować przebieg zajęć, aby nie tylko stymulować zmysły, ale również dać możliwość komunikacji z inną osobą?
W niniejszym artykule przyjrzymy się terapii akceptacji i zaangażowania (ACT) i przede wszystkim skupimy się na metodach pracy, praktycznych ćwiczeniach ukierunkowanych na rozwinięcie elastyczności psychologicznej w kontekście pracy z depresyjnym nastolatkiem z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim. Zaproponujemy sytuacje oraz techniki terapeutyczne, które będzie można z powodzeniem zaaranżować zarówno w warunkach gabinetowych, jak i domowych.
Kształtowanie i rozwijanie umiejętności społecznych rozumiemy jako równoległy trening emocjonalno-społeczny, którego zadaniem jest budowanie podmiotowości uczestników terapii. W życiu osób z niepełnosprawnością intelektualną i zaburzeniami rozwoju decydującą rolę odgrywają ich umiejętności radzenia sobie z trudnościami i wyzwaniami emocjonalnymi oraz społecznymi. Dostarczając im narzędzie do tych działań, znacznie podwyższamy ich jakość życia i niezależność w życiu codziennym. W artykule przedstawiam propozycje ćwiczeń z wykorzystaniem teatru i dramy.
Kontynuowanie reformy ochrony zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży ma ogromny sens, ponieważ w kryzysie psychicznym zapewni im dostęp do opieki z poszanowaniem ich godności i indywidualności. W wielu przypadkach wystarczy wsparcie specjalistów ochrony zdrowia psychicznego. Jednak z mojego doświadczenia wynika, że skoordynowanie działań stanowi podstawę sukcesu w niesieniu pomocy. Na przykładzie 17-letniego chłopca z zespołem Aspergera (ZA) przedstawię, jakie znaczenie w procesie terapeutycznym odgrywa współpraca między instytucjami i osobami, które je reprezentują.
Co to są zaburzenia więzi? Czy mamy aktualną wiedzę dotyczącą tego aspektu? Czy niepełnosprawność intelektualna lekkiego stopnia intensyfikuje objawy pozabezpiecznego przywiązania? Poniżej przedstawiam proponowane wskazania, formy pracy i oddziaływań psychoterapeutycznych poprawiających funkcjonowanie dziecka w obszarze emocjonalnym i relacji społecznych.
Dzieciom z zespołem Aspergera brak motywacji do nawiązywania kontaktów interpersonalnych, choć – jak wskazują wyniki badań – pojawia się u nich chęć tworzenia bliskich relacji. Holistyczne podejście do pomocy terapeutycznej, które uwzględnia zarówno wsparcie terapeutyczne dzieci, jak i ich rodziców, jest ważnym elementem do budowania więzi z innymi ludźmi. Jak je zorganizować i jakie są kluczowe elementy pracy?
Tematyka mutyzmu wybiórczego budzi coraz większe zainteresowanie specjalistów. Nadal trwa dyskusja, kto powinien prowadzić terapię i jaki sposób jest najlepszy. Jedni uważają, że jedyną słuszną formą pomocy są oddziaływania grupowe, drudzy, że indywidualne, a jeszcze inni, że logopedyczne. A jak jest naprawdę? O tym poniższy artykuł.
